Back to life

Ondertussen ben ik een jaar terug thuis en hebben de dagelijkse beslommeringen al mijn aandacht weer opgeëist. Maar binnen enkele weken, zet ik opnieuw voet op Afrikaanse bodem. Op 2 november vertrek ik terug voor 2 weken naar Kisantu. En dus tijd om weer wat leven te blazen in deze blog.

De eerste dagen dat ik terug thuis was, bekeek ik het dagelijkse leven hier met heel andere ogen. Elke keer als ik water tapte van het waterfonteintje in de Foo Bar (mooie naam voor koffiekot op het werk), besefte ik wat een luxe het is om zo’n helder water uit de waterleiding te zien komen. Alles is hier zo vanzelfsprekend, maar als je pas uit Congo komt, begin je je bij die vanzelfsprekendheid plots vragen te stellen.

Wat een overvloed aan keuze hebben we hier! Ik vind het sowieso vreselijk om een supermarkt binnen te gaan en dan uit zoveel mogelijkheden te moeten kiezen welke yoghurt of kaas je wil. Om nog maar te zwijgen over andere keuzes… kleren, huisinrichting, technologie, … Vaak is het toch “teveel is trop”…. Worden we daar echt gelukkiger van?

Een week na mijn thuiskomst zijn we voor de verjaardag van mijn jongste petekind een dagje naar Plopsaland gegaan en ook daar had ik het moeilijk om het enthousiasme van de kinderen te delen. Wat een commerciële bedoening…. Hoe vreselijk nep is dit amusement…. Wil ik mijn kinderen hier echt gewoon aan maken… Gedachten die door mijn hoofd spookte, terwijl ik op een draaimolen in de vorm van piratenbootjes zat. Ik moet er wel bij vertellen dat ik sowieso niet zo’n fan ben van al dat gedraai. Ik word soms al misselijk op een doodgewone schommel, dus laat staan op een piraten-draaimolen die dan opeens ook nog achteruit begint te draaien. Het contrast met de wandeling die we daarna nog maakten op het strand van De Panne was zo groot: De zon scheen heerlijk in ons gezicht, rustgevend geluid van de golven en de kinderen dolblij met elk schelpje (couteauke) dat ze op het strand vonden. Wat een contrast met Plopsaland waar we op elke hoek een kraampje tegen kwamen en telkens NEE moesten antwoorden om niet met allerlei veel-te-duur-betaalde-rommel thuis te komen.

Eigenlijk moeten we hier back to basics. Van nature ben ik al vrij zuinig en zal ik niet snel iets nieuws kopen, als ik nog iets heb dat werkt. Maar het is soms toch moeilijk om dit vol te houden en vooral om ook mijn dochters en anderen daarvan te overtuigen. “Nee, we gaan geen nieuwe schoenen voor je kopen omdat je graag die van Mega Mindy wil… je andere schoenen zijn nog maar enkele weken oud.” “Nee, we hebben nog geen nieuwe auto nodig. ” “Nee, we moeten niet gaan skiën omdat iedereen dat doet.” Vooral moeilijk als je door reclame of anderen het gevoel krijgt dat dit wel moet.

Tja, misschien is dat de prijs die we betalen voor onze democratie en vrijheid van meningsuiting. Want op dat punt voel je toch dat het in Congo nog een heel ander verhaal is. Zo kreeg ik begin maart bij de bekendmaking van de nieuwe paus onderstaande e-mail van Papy:

Ik had zo zin om te reageren dat wij er hier helemaal anders over denken, maar ik denk dat een e-mail niet veel uitgehaald zou hebben. Hopelijk kan ik het met deze missie eens voorzichtig over dat thema hebben.

Ook de machtsverhoudingen liggen daar toch nog anders dan bij ons. Het viel me op dat er nog een enorme kloof is tussen arts en verpleegkundige, tussen man en vrouw. Zo stuurde Papy mij enkele dagen na mijn thuiskomst een e-mail om me te bedanken met de woorden “Tu as vraiment travailler comme un homme!”. OK daarmee is ook weer duidelijk waarom de relatie tussen ons in het begin wat stroef verliep. Ik vermoed dat het deze keer wel vlotter zal verlopen.

Papy heeft me al laten weten welke opleidingen ik best zou geven en dus ben ik al volop bezig met de voorbereidingen van de missie in november. Deze keer zal ik enkel in de namiddag opleidingen aan groepen geven en is het de bedoeling om in de voormiddag dan telkens enkele IT-taken aan te pakken (rapportering in Access-databank bekijken, Wie-is-wie opzetten, Papy VBA leren, …). Dat zal hopelijk minder vermoeiend zijn dan de missie van vorige keer, waarbij ik elke dag opleiding gaf van ’s morgens tot ’s avonds met als gevolg dat ik uitgeput terug thuis kwam.

In deze missie zullen we met 6 personen zijn: prof De Wever is opnieuw missieverantwoordelijke en verder gaan ook Lien, Marianne, Eveline en Leen mee. Een vrij heterogene groep vanuit verschillende disciplines (chirurgie, verpleegkunde, kine, spoed en dus IT), dus ben ik benieuwd hoe onze missie zal verlopen. Maar ik hou jullie op de hoogte J