Rock around the clock

Na een onrustige nacht word ik om 6u wakker. Nog tijd om een douchke te pakken, nog enkele tekstjes te schrijven op de aftelkalenders en een rustig ontbijt. Om kwart voor 8 hebben we afgesproken op de luchthaven en doen we nog plastiek rond de valiezen. Lore en Lotte vinden het leuk om op het karreke van de valiezen te zitten terwijl Lien met hen rond rijdt. Maar dan is het toch stilaan tijd om naar de incheckbalie te gaan en vervolgens afscheid te nemen. Dikke knuffels, zwaaien en dan de tranen die opkomen, snel wegslikken. Op de roltrap kan ik het niet laten om even aan prof. De Wever te vragen “Waarom doe ik dit ook alweer?”

We kopen nog enkele flessen alcohol om cadeau te doen aan de zusters en dan naar de gate. Acht uren vliegen later (d.w.z. een laatste nieuws, 3 filmen, 2 maaltijden en enkele spelletjes op de schaakcomputer) komen we aan in Kinshasa. Het is dan 18u30. De temperatuur is 24°C en dat valt dus goed mee. Aanschuiven bij de paspoortcontrole, de medische controle en opnieuw de paspoortcontrole om dan op zoek te gaan naar de bagage. Een drukte van jewelste waarbij we af en toe aangesproken worden met “Magali?” of “Vous cherchez dus transport?”. Om 20u hebben we alle bagage verzameld, maar blijkt dat er geen chauffeur voor ons klaar staat. Prof. De Wever doet de nodige telefoontjes (niet eenvoudig met al dat kabaal) en blijkt dat onze chauffeur nog in de file staat. Uiteindelijk blijven we als laatste achter in de bagagezaal en wordt het rustig. Maar dan komt een deftig geklede Congolees zeggen dat hij “chef de la salle” is en dat we naar buiten moeten gaan. Hij begeleidt ons langs de bagagecontrole zodat onze valiezen niet open gemaakt moeten worden. Ondertussen proberen enkele onze bagagekarrekes over te nemen en wordt er getrokken en geduwd. We laten ons niet doen. Als we een goede plek gevonden hebben om de valiezen te plaatsen, begint de “chef de la salle” opeens geld te vragen: 5 dollar omdat hij ons langs de bagagecontrole heeft geleid. Prof. De Wever probeert eerst uit te leggen dat hij dat niet had moeten doen en dat we hier zijn om het Congolese volk te helpen. Dus dat het niet fair is dat hij ons probeert geld af te troggelen. Maar hij blijft aandringen en dreigen dat hij alsnog de mannen van de bagagecontrole zal roepen om te zeggen dat er een probleem is. Uiteindelijk geeft prof. De Wever toe, krijgt hij wat Francs Congolais en druipt hij af. Nog eens een telefoontje naar de chauffeur die ons verzekert dat hij er binnen een half uurtje zal zijn. Dan komen enkele in blauw geklede mannen op ons af. We vrezen dat we opnieuw gaan moeten betalen, maar blijkt dat zij de bagagekarrekes moeten hebben om op te ruimen. Dus zetten we alle bagage bij elkaar en vormen een kring rond de bagage. Zo wachten we nog een half uur en dan zien we een wit busje afkomen. Oef.

De rit naar de paters Capucijnen verloopt veel vlotter dan vorig jaar. Er is enkel een bepaald stuk waar de asfaltweg in een aarden weg overgaat en we goed door elkaar geschud worden. Om 21u30 komen we aan bij de paters. Terwijl prof. De Wever op zoek gaat naar een pater, worden wij in het Engels aangesproken door een andere gast. Hij blijkt een Zuid-Afrikaan te zijn die met een groep Belgen en Zweden ook owv een medische missie hier zijn. Leuk om wat Afrikaans te praten met hem. Hij geeft me ook de Wifi-code zodat ik na het avondeten een mail kan sturen naar huis om te laten weten dat we goed aangekomen zijn.

Tijdens het avondeten babbelen we wat over de verschillen tussen mannen en vrouwen. We drinken onze eerste Primus op Afrikaanse bodem en zoeken dan onze kamers op. De andere liggen per twee op de kamer, maar prof. De Wever en ik krijgen een aparte kamer toegewezen. Om 23u30 kruip ik onder mijn muskietennet. Om 1u begint de haan te kraaien. Dom beest, veel te vroeg! Na 25x kraaien stopt hij en draai ik me om. Om 3u30 opnieuw. Achja, verdorie vergeten mijn oordopjes in te steken. Hup vanonder mijn muskietennet op zoek naar mijn toiletzak. Met oordopjes draai ik me opnieuw om. Om 6u word ik wakker van het licht dat binnen schijnt. Tijd voor een blogberichtje.