Woordspelingen

Het is fijn om met deze LUMOS-bende hier te zijn. Er wordt heel wat afgelachen en elke dag vallen er wel enkele woordspelingen. Toen we bij aankomst op de luchthaven stonden te wachten op het busje, vroegen we ons af of we geen spelleke zouden spelen. Marianne stelde voor “Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is zwart.” en ze bedoelde de valies.

In het begin zaten we in de refter aan 2 tafels omdat ook Ruth en Joost erbij waren, maar dinsdag vertrok Joost en donderdag Ruth en toen zei zuster Cecilia: “Tien kleine negertjes, toen waren ze nog met 11”.

Tijdens de afwas, vroeg Evelien waar ze iets in de kast moest zetten en zuster Maria antwoordde: “Daar in die schuif, maar die schuif bleek een luik te zijn en dus zochten we het Franse woord voor luik. Leen: “Liège”.

Aan tafel waren we bezig over de verschillende beestjes die je hier tegenkomt in je kamer en of je die moest doden of niet. Zuster Marie-Louise vertelde dan dat zuster Cecilia geen enkel beestje kon pijn doen. Ze is ooit zelfs met een vlieg op haar bord naar buiten gewandeld om dar de vlieg los te laten. Of zoals Marianne dan beamde: “zuster Cecilia doet geen vlieg kwaad.”

Bijna overslapen vandaag. Dat is de eerste keer dat ik doorslaap tot 6u50! Na het ontbijt help ik Leen met het inscannen van documenten. Als ik bij Papy kom, is hij opnieuw druk bezig. Ik help hem waar ik kan. Hij heeft plakband nodig en dus ga ik plakband in mijn kamer halen. Als Papy naar Medecine Interne is, neem ik ook de telefoon op met: “Hallo, avec le secretaire de Papy”. Meestal begint men dan aan de andere kant van de lijn te lachen “Ah Winke, donne moi une fois Papy.” Maar 1 keer als men van de bloc opératoire belt, krijg ik een vrij boos antwoord “Comment? Papy n’ a pas de secrétaire! Tu es qui donc?” Meestal kan ik hen ook al verder helpen want vaak gaat het over de transfert van een patiënt van een dienst naar een andere en daarvoor hebben we gisteren het formulier afgewerkt om dit zeer snel te kunnen doen. Maar af en toe schrijf ik de boodschap ook op en geef het dan aan Papy als hij terug is. Het is al 11u vooraleer we verder kunnen werken aan het ontwerp van de databank Paie.

Om 12u20 naar het klooster voor het middageten. Ik zie scheel van het nadenken, of zou het van de honger zijn? We eten rosbief met patatjes en bananen en als dessert verse papaya en ananas (Ananas…. Tututedudu… de muppets in ons steken hun kopje op)

Deze namiddag opleiding Excel van 13u30-16u. Net als ik op het punt sta, naar de bibliotheek te vertrekken, staat er een naaister aan de deur die onze maten komt opmeten. Joepie, dan krijgen we op het einde van de week een op maat gemaakt Congolees pakje. Ik kijk er al naar uit. Ik spurt dan naar de bibliotheek, maar besef opeens dat ik de beamer vergeten ben, dus spurtje terug. Als ik net op tijd aan de bibliotheek ben, blijkt die nog op slot te zijn, hoewel Papy gezegd had dat hij naar daar zou komen. Dus spurt ik naar de bureau van Papy. Hij staat inderdaad op het punt te vertrekken. We wandelen samen naar de bibliotheek, maar als ik daar aankom, merk ik dat hij de laptop niet bij heeft, dus spurt ik nog maar eens terug naar zijn bureau. Onderweg kom ik Eulalie tegen die de opleiding komt volgen. Ondertussen is het 13u45 als alles in orde is en wauw, van de 10 personen die op de lijst staan, zijn er al 2 aanwezig. Ik zet Eulalie en Grégoire dus al aan het werk. Tegen 14u30 zit er 5 man en begin ik dus met de les. Het lukt met moeite om hen formules en functies uit te leggen, dus percentageberekening laat ik vandaag maar even achterwege. Nog een eenvoudige grafiek maken en wat wijzigen en leren filteren in een lange lijst en het is 16u. Ik ruim het lokaal op en wil afsluiten, maar vind nergens de sleutel. Dus nog eens 2x over en weer naar Papy hiervoor. Hij wil dan graag nog wat verder werken aan de Access-databank Paie ivm de lonen, maar ik heb er even genoeg van voor vandaag. Ik weet wel dat we eigenlijk al veel gerealiseerd hebben de voorbije week, maar de Congolese mentaliteit van slecht organiseren en overal te laat komen, hangt me vandaag even mijn keel uit. Maar het is vandaag ook ontzettend warm, dus dat speelt wellicht ook mee.

Terug in het klooster, besluiten we samen met zuster Cecilia een wandeling te doen in de cité. Onderweg probeer ik te filmen door mijn fototoestel op mijn rug te houden. Benieuwd of dat filmpje op iets trekt. We wandelen tot aan Cherima en drinken daar een glaasje. De hutjes zijn precies druk bezet. Op de terugweg zien we een jongen die zelf een speelgoed auto in elkaar geknutseld heeft. We nemen een foto maar worden daar dadelijk door een voorbijganger over aangesproken. Waarom is men hier toch zo wantrouwig tov foto’s? Ik wandel achteraan samen met zuster Cecilia en praat met haar over de toekomst van de federatie. Het is al donker als we aan het klooster zijn en Michel tegen het lijf lopen.