Thuiskomen in Kisantu

Vroeg wakker en bezig aan mijn blog, wordt er om 7u opeens op mijn deur geklopt. “Il y a un docteur pour vous en bas.” Als ik ga kijken, blijkt het Dr Mbatalanzi te zijn die op zoek is naar prof. De Wever. Ik weet niet precies in welke kamer hij slaapt, dus probeer ik in de gang, zacht “Ivo” te roepen en dat lukt. Hij is ook al wakker en ontvangt Dr Mbatalanzi. Een half uurtje later zijn ook de anderen wakker en gaan we naar de refter.

Aan de ontbijttafel bij de paters is het een mengelmoes van talen: Afrikaans, Zweeds, Engels, Frans. Opeens zie ik door het venster een gestalte naar de refter wandelen en aan de manier van lopen, herken ik haar direct: zuster Cecilia. Zij heeft de 2 wagens begeleid die ons komen oppikken, want buiten ons zessen, moeten er ook nog 2 personen opgehaald worden in Kimondo en rijden er ook nog 2 Congolezen mee. De Zuid-Afrikaanse gentleman helpt me mijn valies dragen. We nemen afscheid en vertrekken. Wij zitten samen met zuster Cecilia in de auto met de chauffeur van het ziekenhuis. Complet bestuurt de andere auto met onze bagage en gaat dus eerst de andere personen oppikken. Het eerste uur rijden we door Kinshasa wat je niet echt aangenaam kan noemen: drukte en veel vuiligheid langs de weg. Maar eens we ook de laatste dorpen van Kinshasa uitrijden, is het aangenamer.

Om 11u komen we toe in Kisantu en verwelkomt Zr. Wivine ons. Ook zuster Noella komt ons gedag zeggen. Zij heeft hier een maand verbleven en vertrekt morgen terug naar Kortrijk. Als we aan de aperitief beginnen, komt ook zuster Maria en daarna zuster Marie-Louise toe. Het is een leuk weerzien. Dan wordt er getoeterd en komt Complet toe met Ruth, een Vlaamse die met artsen zonder vakantie 2 weken in Kimondo gewerkt heeft, en Joost, een knappe Duitse acteur die 2 jaar werkt in Kimondo als animator voor de kinderen van het ziekenhuis. We aperitieven verder en gaan aan tafel: aspergesoep, kip met tomaten, sla en frieten en als dessert heerlijk zelfgemaakt vanille-ijs met vers fruit. Man man man, we zijn hier weer met ons gat in de boter gevallen.

Na het eten de kamerverdeling. Aangezien we met zoveel vrouwvolk zijn, wordt er afgeweken van de regel “Mannen in de kelder”. Ivo, Marianne en Evelien slapen op het gelijkvloers. Leen, Lien en ik slapen in de kelder. Ik neem de kleinste kamer want het lijkt me leuker voor Leen en Lien, die hier voor het eerst zijn, dat zij iets meer comfort hebben. Mijn bed heeft echter geen muskietennet, dus vraag ik er één aan zuster Cecilia. Na alles een plekje gegeven te hebben en me wat opgefrist te hebben, is het tijd voor koffie en gebak. Ik geef aan de zusters de cadeaus die ik meegebracht heb: chocolade, pralines met kersenlikeur en een fles Martini. Aan zuster Cecilia geef ik ook de vele hotelzeepjes, kaarsen en kinderT-shirts. Ze is er heel blij mee.

Dan is het tijd voor een rondleiding door het ziekenhuis. Zuster Cecilia begeleidt ons en ook Ruth en Joost gaan mee. We krijgen werkelijk alles te zien, zelfs in de zalen van de patiënten gaan we binnen, iets wat ik vorige keer niet gedaan heb. Aanvankelijk ga ik eigenlijk niet mee binnen en laat dit over aan de arts en de verpleegkundigen, maar bij de orthopedie femmes protesteren de patiënten dat ze niet iedereen te zien krijgen en word ik samen met de anderen die nog buiten bleven ook binnen geroepen. Zo komen we in elk paviljoen, ook bij de gynaecologie, materniteit en pediatrie, waar mijn moederhart smelt bij het zien van die schatjes.

We eindigen de rondleiding bij de groententuin van zuster Maria, waar we uitleg krijgen bij verschilllende groenten en fruitsoorten die typisch zijn van hier, maar ze kweken ook witloof en sla, wat hier niet de gewoonte is. Dan nog even passeren in de privékliniek waar ook de bibliotheek gevestigd is en mijn werkplek voor de volgende 2 weken.

Als we terug in het klooster aankomen is père André op bezoek, samen met Nestor. André is de enige blanke jezuiet in Kisantu en ik heb hem vorig jaar ook ontmoet. Na een kort gesprek wandel ik naar mijn kamer en skype met het thuisfront. Heerlijk om de meisjes te zien en tof dat ze de aftelkalender met opdrachten zo leuk vinden. De opdracht van vandaag was het filmpje van paperman bekijken en dan zelf een mooie vlieger maken. En hun vliegers zien er inderdaad schitterend uit.

Nadat ik foto's afgehaald heb en mijn blog bijgevuld heb, is het alweer tijd voor het avondeten. Toch het gevoel dat we vandaag niet veel anders gedaan hebben dan gegeten.