Zwart van het volk

Om 5u ben ik al wakker en het lukt me niet om terug in slaap te geraken, dus begin ik al aan een verslag voor Lumos. Om 6u begin ik dan aan mijn valies en om 7u haast ik me naar de bureau van Papy want we moeten de brevetten nog afdrukken. Ik neem nog een heleboel spullen (chocolade, koekjes, stylo’s, kaft, …) mee die ik aan hem cadeau wil geven, maar hij is er blijkbaar nog niet. Op zich vind ik het niet erg want zo kan ik nog rustig ontbijten en mijn valies wegen. Om 8u20 begin ik me toch af te vragen waar Papy blijft en wandel ik naar de bibliotheek. Onderweg kom ik hem tegen en blijkt dat we nog moeten wachten op Delphin die de sleutel van de bibliotheek heeft. Ik begin me zorgen te maken want om 9u willen we naar Kinshasa vertrekken.

In afwachting van de sleutel overlopen we hoe de opleidingen verlopen zijn en vraagt Papy of ik aan Franstalige handleidingen kan geraken. Ook een handleiding VBA en Powershell interesseert hem. Ondertussen is het kwart voor 9 als we eindelijk aan het afdrukken van de brevetten kunnen beginnen. Maar dat krijgen we niet meer af want de “taxi” staat ondertussen vertrekkensklaar. Nog even de sleutel zoeken van de “vehicule” want die blijkt plots verdwenen en dan is het echt afscheid nemen… van de zusters, van “mama” Gonda, van Hilde, van Dr Makiadi.

We rijden eerst naar de kathedraal en komen onderweg heel wat schoolkinderen tegen. Daar stoppen we aan het klooster van de zusters van Maria Theresia, want er zullen ook 2 zusters en een chauffeur van hen meerijden tot Kinshasa. De jeep zit dus goed vol. Ik zit vooraan samen met zuster Cecilia en chauffeur Complet. Eén van de zusters is Pools van afkomst en vertelt over haar leven in Congo. Tijdens de rit naar Kinshasa zien we heel wat accidenten: een camion langs de kant van de weg waarbij het metaal van de kabine verstrengeld is met het metaal van een ander “vehicule”, een camion die dwars over de weg staat en dus ook half in de goot, …

Ook de taferelen die we nu al wat gewoon beginnen worden: auto’s volgepropt en dan nog overladen met vracht en/of mensen, volgeladen vrachtwagens met daar bovenop nog hele families, … De rit duurt langer dan verwacht want hoe meer we Kinshasa naderen hoe drukker het wordt en dan staan we zelfs in de file. Zuster Cecilia begint zich zorgen te maken want ze heeft veel boodschappen te doen in Kinshasa en enkele winkels, zoals ook de pharmacie,  sluiten om 13u.

In Kinshasa zetten we eerst zuster Cecilia af bij een Libanees magazijn zodat zij alvast vlees kan gaan bestellen, ondertussen brengen we de andere passagiers naar hun missiepost. Als we terugkeren om zuster Cecilia op te pikken, blijkt dat het net middagpauze is en ze moet wachten op een handtekening van de patron. We blijven dus een half uur in de wagen zitten. Ondertussen zien we heel wat mensen passeren en zoals gewoonlijk dragen ze al hun koopwaar op hun hoofd: 10 trossen bananen, een zak gevuld met zeker 10 flesjes water, een karton met 40 eieren (mooi gestapeld in piramidevorm), … We zien zelfs een vrouw met een trolley en een man met een TV op hun hoofd. Ik vind het zo jammer dat ik geen foto’s mag nemen van de zuster. Maar blijkbaar hebben ze al problemen ondervonden met de politie daardoor.

Met de handtekening op zak, rijden we Kinshasa binnen om de valiezen te gaan inchecken bij Sn Brussels Airlines. We passeren langs het stadion en iets verderop zien we een hele parade van politiemannen. Op de “Avenue Liberation”, een brede laan die heel Westers aandoet, moet er plots uitgeweken worden voor wegwerkzaamheden. Het blijkt om 4 mannen met een borstel te gaan die de avenue aan het kuisen zijn. Allez, toch een aanzet om Kinshasa proper te krijgen :-)

De incheck van de valiezen verloopt vlot en dan gaan we naar Filou om te eten. Ik bestel krokodil met frietjes en amai, dat smaakt. Een serveuse passeert met een mandje vol maniokbrood, ook wel Foufou genoemd. (Foufou chez filou). In het restaurant zit ook een hele tafel politiemannen, vergezeld van enkele vrouwen. Blijkbaar is hun parade afgelopen. Complet vertelt dat zij nu op kosten van de staat mogen eten, maar dat de patron van het restaurant dat niet zo leuk vindt, want vaak duur het dan nog een jaar vooraleer hij zijn geld krijgt.

Om iets voor 16u komen we aan bij de paters Capucijnen en om iets na 16u komt een Aeroshuttle busje ons oppikken. Dan nog een dolle rit van bijna 2 uur naar de luchthaven. We staan daarbij opnieuw in de file, of beter gezegd in de chaos. Het ziet hier echt zwart van het volk. Duizenden mensen lopen langs de straat, maar ook tussen de auto’s en stootkarren. Het is een echt mierennest met nu eens 3 rijen auto’s in de ene richting en 2 in de andere, dan weer 1 rij in die richting en 4 in de andere richting. De weg zit ook vol gaten en af en toe moet er uitgeweken worden voor een stootkar of defecte wagen. Ik ben blij als we eindelijk in de luchthaven aankomen.

In de luchthaven worden we opgewacht door Protocol, een albino-neger (Suivez le Protocol). Hij toont ons de weg naar de paspoortcontrole, maar we zijn nog iets te vroeg en moeten dus wachten. De elektriciteit valt ook nog even uit. Na opnieuw chaos bij de paspoortcontrole en de 3 verschillende handbagagecontroles, kunnen we eindelijk het vliegtuig op. Even is er verwarring over onze plaatsen, want plaats 14C blijkt niet te bestaan, maar het vliegtuig is niet volgeboekt, dus krijgen we plaatsen op de eerste rij, naast een jonge vrouw met baby. Tijdens de vlucht wordt er voor de baby een wiegje opgehangen aan de wand en de baby slaapt als een roosje.

Om half 6 komen we toe in Zaventem en staat het verwelkomingscomité ons op te wachten. Heerlijk om iedereen terug te kunnen knuffelen…

Afscheid van Kisantu

Een laatste keer douchen met koud water. Een laatste keer lekkere toastjes met tomatenconfituur als ontbijt. Een laatste keer naar het ochtendgebed in de kapel van het ziekenhuis. Een laatste keer de sleutel van de bibliotheek gaan vragen bij Papy. Een laatste keer alle PC’s opstarten voor de opleiding. Het voelt toch gek als ik bedenk dat ik binnen 2 dagen terug thuis ben.

Om 9u komt Pierre als eerste het lokaal binnen. Hij vraagt of we in afwachting van de anderen nog eens zijn mailbox kunnen openen en een e-mail sturen. Dat doen we. Als de anderen binnen druppelen, laat ik hen starten met een herhalingsoefening van Word. Ook Pierre doet echt zijn best en ik ben blij om te zien wat hij nu al allemaal kan. Hij was één van diegenen die nog nooit met een muis of toetsenbord gewerkt had en nu kan hij zelf al een document aanmaken in Word met een tabel en een figuur erin. Na de oefening beginnen we aan de opleiding Powerpoint. Ze zijn enthousiast als ik hen de animatie-effecten toon. Om 12u, na het invullen van hun evaluatieformulier, blijven er nog enkelen na om vragen te stellen. Ook Papy is er en wil de brevetten afdrukken. Net als we eraan willen beginnen, begint het opeens te stortregenen. Het water valt met bakken uit de lucht en opeens valt ook de elektriciteit uit. Afdrukken zal dus niet lukken en dus loop ik door de gietende regen naar het klooster. Daar werkt de bel natuurlijk ook niet dus klop ik zo hard als ik kan op de deur. Doornat kom ik de refter binnen en dus ga ik me eerst afdrogen en omkleden.

We eten vis en ik vraag me af hoe de namiddag nu zal verlopen. Want als we zonder elektriciteit blijven zitten, kan ik geen les geven. Om iets na 13u gaan de lichten terug aan, dus vertrek ik met regenjas en paraplu naar de bibliotheek, want het regent nog steeds pijpestelen. Hoewel iedereen zei dat het wellicht geen zin had om naar het lokaal te gaan omdat de Congolezen toch nooit door de regen lopen, is er toch al één deelnemer die aan de deur staat te wachten: Aimée. Ook de anderen komen druppelsgewijs binnen en rond 14u heb ik toch een quasi volle klas. Aangezien deze groep sneller is dan die van de voormiddag, doen we niet alleen de herhalingsoefening en Powerpoint, maar ook al enkele eerste stapjes in Excel.

Na de opleiding is Papy er om de brevetten af te drukken, maar het zit ons niet mee, want om 16u30 valt de elektriciteit opnieuw uit. We spreken dus af om het morgenvroeg om 7u te doen. Ondertussen is het gestopt met regenen. Als ik in het klooster kom, staan de andere missieleden net klaar om samen met zuster Cecilia en de aannemer naar het Jezuietenklooster te vertrekken. Er is daar een lokaal dat opgemeten moet worden. We wandelen tot daar en zuster Cecilia gaat le père-curé Ndundu halen. We geraken aan de klap en hij vertelt dat hij nog 4 jaar gewoond heeft in het Jezuietenklooster in de Sint-Janbergsesteenweg in Egenhoven. Ook père André is er ondertussen bijgekomen en we krijgen een rondleiding in het klooster. Op het einde van de rondleiding begin ik over het Kikongo en krijg van père Ndundu een boekje mee om het Kikongo te leren.

Op weg naar het klooster van de zusters, passeren we langs de parochiekerk, waar men voor de deur in een kring zit en kerkliederen zingt. Als we terug in het klooster komen, heb ik net even tijd om me op te frissen want dan is het tijd om aan de afscheidsavond te beginnen. We krijgen eerst een aperitiefje en Dr Makiadi komt er ook bij zitten. In de refter zijn onze plaatsen mooi versierd en eten we pizza. Als dessert zet ik mijn crème-au-beurre-taart op tafel en laat de 2 chirurgen de taart aansnijden (omwille van hun beroepservaring J). We blijven langer dan gewoonlijk aan tafel zitten en er wordt heel wat afgelachen. Als we aan de afwas beginnen, komt Michel langs en krijgen we als cadeau voor onze inzet van de vorige dagen een Congolees tenue. Het is al laat als ik in mijn muskietennet kruip… valies maken zal dus voor morgenvroeg zijn…

Het aftellen kan beginnen

Voor ik vertrok, gaf Lien me een aftelkalender mee waarop er voor elke dag iets anders staat: een tekening, een mop, een gedichtje, een opdracht, .... en voor vandaag is dat een kruiswoordraadsel dat ze zelf gemaakt heeft. Wat is ze toch creatief!

’s Morgens maak ik enkele mailboxen aan voor deelnemers van de opleiding aan wie ik dat beloofd had. Vervolgens proberen we te bellen met pater Julien om te vragen of hij de bevestiging van onze vliegtickets in orde kan brengen. Maar we krijgen geen gehoor. Gelukkig belt hij later terug om te melden dat het in orde komt.

Papy heeft het druk en dus besluit ik om voor de opleiding een filmpje op te nemen van de wandeling die ik elke dag maak van mijn kamer naar de bibliotheek. In het ziekenhuis zelf durf ik niet te filmen, want daar zullen patiënten zeker op reclameren.

De opleidingen zijn vandaag opnieuw zwaar. Zowel in de voormiddag als in de namiddag zijn er extra personen bijgekomen die de eerste dag ivm Windows gemist hebben. Daardoor geef ik onder de middag nog snel wat bijles aan enkelen van hen. Maar in de namiddag is er ook een dame, Marie, die er in de opleiding van gisteren niet was, nog nooit met een muis of toetsenbord gewerkt heeft en bovendien een uur te laat binnenkomt. Ze kan dus helemaal niet volgen en valt ook voortdurend haar buurvrouw lastig. Ik heb zin om haar buiten te zetten, maar hou me in.

Als ik na de opleiding naar het klooster wandel, zitten er in de clinique 2 meisjes die vriendelijk goeiendag zeggen. Ik vraag of ze graag op de foto willen en leer hen “spaghetti” zeggen.

Aangekomen in het klooster, toont zuster Wivine me de pakken bloemsuiker die ze nog gevonden heeft. Ik had haar immers gevraagd of ze dat had, want ik wil een een crème-au-beurre-taart maken als afscheidscadeau. Ik heb immers een pak petit-beurre-koekjes meegebracht van thuis, eigenlijk met de bedoeling dat ik toch iets lichts zou kunnen eten voor in het geval dat ik hier ziek zou worden, maar ga die koekjes nu dus gebruiken voor de taart. Ik verwarm ook een paar Minonettekes au bain marie en schrijf MERCI op de taart. Ik ben zelf content van het resultaat en hoop dat de taart morgen zal smaken. Ik laat père André de kom met chocolade uitlikken.

Om 18u komt Hilde vragen of ik haar kan helpen met iets af te drukken. Het is al donker, maar toch wagen we het erop om naar de bibliotheek te gaan. Daar zit nog 4 man achter de PC's en net de PC die aan de printer hangt, is bezet. Ik zie echter dat de dokter die daaraan zit aan het knoeien is in Word en dus stel ik voor hem daarmee te helpen. Als tegenprestatie mogen we dan die PC gebruiken.

's Avonds is het filmavond. Zuster Maria en papa tonen elk hun presentatie die ze gemaakt hebben op basis van de foto's die ik hier de voorbije dagen getrokken heb. Het is leuk om te zien hoe goed ze al met Powerpoint kunnen werken. Daarna gaat papa rond met merci-chocolaatjes. Terwijl we napraten, hoor ik de skype en spoed me naar mijn kamer om met Piet te skypen. Het was blijkbaar een emotionele dag in Bertem en ook zij zijn aan het aftellen... Morgen laatste dag Kisantu, dan een dagje Kinshasa en zondagmorgen om half zes landen we in Zaventem. Bart vertelde me dat hij na zijn Congo-avontuur heel ontspannen thuis kwam. Ik vrees dat dat bij mij niet het geval zal zijn...

Mbasi Kaka

Als ik ’s morgens naar het ziekenhuis wil vertrekken, staat zuster Cecilia voor mijn deur: een probleem met de printer. Gelukkig snel opgelost en dus haast ik me naar Papy, want om 7u30 begint de stafvergadering en ik wil graag de sleutel van de bibliotheek vooraleer hij naar de stafvergadering is. Maar Papy zegt dat ik ook verwacht word op de stafvergadering om te komen uitleggen hoe de opleidingen vorderen. Ik neem eerst nog wat foto’s voor zuster Maria: van de melkerij en het winkeltje van zuster Cecilia.

Ik kom dus iets later de stafvergadering binnen. Men is opnieuw aan het discussiëren over het elektronisch patiëntendossier en wat er zoal mee misgaat. Om iets voor 9 krijg ik het woord en vertel dus dat de opleidingen wel goed verlopen, maar dat het soms moeilijk is met de heterogene groepen: er zijn personen die er al iets van kennen en ook personen die nog nooit met een muis gewerkt hebben. Daar verschiet Dr Makiadi van, maar les chefs de service bevestigen dat er inderdaad verplegers zijn die nog nooit met een PC gewerkt hebben. Dan mag ik de vergadering verlaten om aan de opleiding van de voormiddag te beginnen.

Vandaag heb ik nieuwe groepen en dus is het opnieuw kennis maken, een mailbox aanmaken voor zij die er nog geen hebben en uitleg Windows. Als ik ’s middags naar het klooster wandel, zie ik de geiten grazen. ’t Is zo grappig dat die hier vrij mogen rondlopen rond het ziekenhuis. Ik hoor ze ook vaak tijdens mijn les mekkeren. Ook het katje van zuster Cecilia loopt vrij rond en zat deze morgen in haar winkeltje. Maar ze heeft blijkbaar schrik van blanken, want de Congolezen mogen haar pakken, maar als zuster Cecilia het probeert, loopt ze steeds weg.

Tijdens het middageten is de stemming wat bedrukt want er is net iemand gestorven op de operatietafel. Ik eindig de opleiding van de namiddag met "Mbasi kaka" (=tot morgen) en geef dan nog bijles Excel aan David. Hij wil wat meer uitleg over hoe hij grafieken kan aanmaken. Dan geef ik de scores van de evaluatieformulieren in in een Excel-lijst en stuur het rapport door naar Papy.

's Avonds scan ik eerst enkele aquarellen van papa in. Misschien kan ik één ervan gebruiken om op het brevet de participation te zetten. Ook spelen we een spelletje Triominos. Eindelijk, want anders hadden we dit voor niks mee gebracht! Ook de 2 leesboeken die ik meegebracht heb, heb ik immers nog niet aangeraakt.

Het gespreksonderwerp op het terras 's avonds is o.a. hoeveel een man hier moet betalen voor een vrouw. Dat hangt af van het feit of de vrouw gestudeerd heeft en of ze werk heeft, maar de prijs begint vanaf 10 bakken Primus, 10 bakken Skol, een kostuum en schoenen voor de schoonvader en een panje en schoenen voor de schoonmoeder. Maar omdat velen dat niet kunnen betalen, trouwen ze nooit en wonen gewoon samen. Ze krijgen kinderen, vaak bij meerdere vrouwen.
We bekijken ook enkele prachtige fotoboeken van Fons en Marina.
Dan vertelt zuster Wivine over de jaren 90 toen men hier toch wel schrik gehad heeft tijdens de gevechten tussen Mobutisten en Rwandezen. Ze hebben zich toen 10 dagen opgesloten in het klooster zonder water of electriciteit. Gelukkig werden ze goed geholpen door de plaatselijke bevolking, Dr Makiadi en Monseigneur.

Le pélérinage

Aan de ontbijttafel hoor ik dat prof. De Wever ziek is en de hele nacht heeft moeten overgeven. Vermoedelijk omdat hij zondag een pintje gaan drinken is in het dorp en zijn glas niet heel zuiver was. Hij heeft nochtans een moeilijk chirurgische ingreep op het programma staan vandaag. Ik weet dus niet of dat zal lukken. Zelf heb ik om 7u30 afgesproken met Papy zodat ik voor de opleidingen vandaag eerst nog een uurtje privé-les Excel kan geven aan de chef de statistiques.

De opleiding Powerpoint in de voormiddag verloopt vrij vlot, maar de opleiding in de namiddag is opnieuw hard labeur. Doet me denken aan de spreuk die we hier zagen “Dieu est plus grand que vos problèmes”. Ja, hier wordt echt te pas en te onpas Dieu bijgesleurd. In de wagen van Complet hangt ook “Dieu est le seul protecteur de ce vehicule“. En naast de bureau van Papy hangt : “Quelque soit votre travail, faites-le de bon cœur, pour le Seigneur. Et non pour plaire à des hommes. Le Maître, c’est le Christ. Vous êtes à son service. “ Tijdens de opleiding vroeg iemand hoe het komt dat zijn PC toch zo traag werkte, en ik kon het niet laten om te zeggen : ”Zeker omdat je iets slecht gedaan hebt. C’est Dieu qui décide…” J

Tegenwoordig staan er telkens na de opleiding een aantal mensen te wachten om vragen te stellen: Kan je me helpen met mijn antivirus?, Hoe moet ik een facebook-account aanmaken?, … Ik help hen graag verder, maar bij sommige vragen moet ik hen toch doorverwijzen… “Kan je mij een Prise En Charge bezorgen om in Leuven te komen studeren?, Kan je voor mij een portable bezorgen?, …”

Zuster Maria heeft gevraagd om na de opleiding nog wat foto’s te trekken van het archief en andere plaatsen in het ziekenhuis. De Chef de statistiques leidt ons rond. Als we bij de bureau van Papy komen, zie ik dat hij opgeruimd heeft. Vorige week was het daar nog een chaos van jewelste: overal stapels papier met hier en daar een PC-onderdeel ertussen, maar vandaag is zijn bureau piekfijn op orde. Blijkbaar heeft zuster Maria hem ingefluisterd dat ik ook in zijn bureau foto’s zou nemen. Jammer dat ik vorige week geen foto genomen heb, want dan had ik Voor en Na kunnen doen. Heb ik trouwens al verteld van het  rode lint aan de bureau van Papy? Het moet, denk ik, dienen om patiënten buiten te houden, maar nu is het telkens een gesukkel om het open en toe te doen.

Als ik terug in het klooster kom, is zuster Marizette er. Ze is een jonge Braziliaanse zuster die honderduit vertelt over haar missionariswerk hier. Ze werkt met migranten uit Angola. Ze toont foto’s van de vluchtelingenkampen aan de grens met Angola en vertelt dat er heel wat jonge meisjes verkracht worden. Haar verhaal is aandoenlijk. Ze is op zoek naar sponsors voor haar missionariswerk...

Tijdens het avondeten is père André er samen met een Congolese jezuiet. Na de afwas kijken we naar de film die hij gemaakt heeft van de bedevaart die men elk jaar organiseert naar Mbata Kulunsi. Een tocht van 120 km die dit jaar door ca 400 mensen ondernomen werd. Daarbij lopen de meesten op “sletsen” en slapen ze ’s nachts op de grond. Ook zuster Cecilia heeft die tocht vorig jaar meegelopen. Blijkbaar ben ik niet de enige die er moe van wordt, en dus zitten we vandaag eens op tijd in bed. Alhoewel… ik moet mijn blog nog schrijven en wil ook nog even skypen met Piet. Hij toont me het cadeau dat we klaargemaakt hebben voor oma haar 70^e verjaardag en het ziet er goed uit! Met een leuk gevoel kruip ik in mijn muskietennet.

Le clavier

Vandaag opnieuw een dag vol opleidingen. Omdat zaterdag niet iedereen naar de opleiding kwam, zit ik nu wel met het probleem dat ik met een heel heterogene groep zit: sommigen kennen er al veel van en er zijn er ook bij die er zaterdag niet bij waren, dus de cursus Windows gemist hebben en zelfs nog niet met een muis kunnen werken. Ik vlieg dus van hier naar daar “mama Winke, viens ici”, “mama Winke, aide-moi”.

Heb ik trouwens al verteld hoe de meesten hier hun toetsenbord gebruiken? Alsof ze een djembe gebruiken. De handen draaien zo een beetje over het toetsenbord en dan duwen ze de toets in die ze nodig hebben. Moeilijk om in woorden uit te leggen. Als ik terug ben, zal ik het eens voordoen.

Na de opleiding ben ik bekaf en heb reuzedorst. Een verschil met de opleidingen thuis is ook dat we geen pauze nemen en dus 3 uur aan een stuk opleiding geven. Er is immers geen water of koffie voor handen, dus waarom zouden we wel pauze nemen. Met als gevolg dat ik na de opleiding dus niet alleen bekaf ben, maar ook reuzedorst heb. Net als ik me zelf op een pintje bier wil tracteren in de refter, gaat de bel. Als ik de deur van het klooster opendoe, staat de bisschop voor mijn neus. Ik had al veel over hem gehoord en Dominique had al verteld dat hij al een hele tijd in de brousse verbleef. Maar ik heb dus niet dadelijk door dat hij het is. De andere missieleden gaan samen met hem en zuster Wivine in de salon zitten, maar ik moet nog naar het ziekenhuis om na te gaan welke terugslagklep we nodig hebben voor het waterhuis.

Als ik bij Papy passeer, vraag ik nog enkele kopies van evaluatieformulieren en of hij weet waar ik Guy, de hoofdtechnicus van het ziekenhuis kan vinden. Er wordt weer 3 man bij gehaald maar uiteindelijk komt Guy toch af en moet dan nog eens terugkeren omdat hij de sleutels van het waterhuis niet bij heeft. Het kost me moeite om in het Frans uitgelegd te krijgen wat een terugslagklep is, maar uiteindelijk begrijpt hij het toch en begrijp ik dat hij al één heeft van 1"1/4, maar dat die te klein is en we een terugslagklep van 1"1/2 nodig hebben. Ik keer terug naar het klooster en stuur een e-mail naar prof. Verdonck om dit te melden.

Ondertussen kies ik enkele foto's voor zuster Maria uit mijn collectie en plaats ze op haar stick. Ze wil hiervan graag een presentatie maken. Ook probeer ik opnieuw de scanner van de zusters aan de praat te krijgen. Gisterenavond is het niet gelukt omdat ik de files die ik daarvoor nodig heb, moet downloaden van het internet (de CD is zoek) en dat duurt ca 4uur. Als ik het dus nu in gang zet, zou ik tegen vanavond 22u de nodige bestanden moeten hebben.
Dan even skypen met het thuisfront. Lien komt als eerste voor het scherm zitten en ziet er knap uit met haar haar in een zijstaart. Dan komen ook Lore en Lotte. Ze vertellen over hun weekend: hoe leuk het was op het trouwfeest zaterdag en de BBQ zondag.
Als de mis bij de zusters gedaan is, plaats Dr Makiadi een gips aan de arm van zuster Wivine. Ze ziet eruit alsof ze gevochten heeft: 2 blauwe ogen en een blauwe arm. Het moet toch vreselijk vervelend zijn, maar ze klaagt eigenlijk nauwelijks. Ik geef dan ook het geld aan Dr Makiadi voor het internetabonnement van de bibliotheek. Ik heb trouwens gezien dat men een tariefsysteem gaat invoeren voor het gebruik van de PC's en de printers in de bibliotheek en dat lijkt me wel een goede oplossing om het internetabonnement ook nadien nog verder te kunnen betalen.

Het gespreksonderwerp op het terras, na het avondeten en de afwas, is de dood. Er wordt gelachen, maar er komen ook lugubere verhalen aan bod van hoe men hier in Congo omgaat met de doden. Dr Makiadi komt ook nog even langs en eet een "boucherke" mee die ik als cadeau bij had voor de zusters. Nog even wat aan mijn blog schrijven en dan in mijn muskietennet kruipen.

De watervallen van Zongo

Tegenwoordig slaap ik met oordopjes om niet al om 4u gewekt te worden door de vogels. Maar goed ook want aan het ontbijt hoor ik van de anderen dat er de hele nacht muziek te horen was (wellicht van het trouwfeest) en 's morgens geschreeuw (wellicht omdat er iemand in het ziekenhuis gestorven was). Er sterft hier bijna dagelijks iemand in het ziekenhuis...

Als we buitenkomen uit de mis bij de zusters is het 9u30 en dus tijd om naar Zongo te vertrekken. Het is bijna 2 uur rijden op een hobbelige zandweg, eerst even door Kisantu en dan doorheen dorpjes. Het landschap is heel mooi, maar steekt fel af tegen de armoede die we in de dorpen zien. Maar nog nooit zoveel lachende en zwaaiende kinderen gezien. We zien opnieuw fietsen, brommers, auto’s en camions die overvol geladen zijn. Ik begin te begrijpen waarom ze hier spreken over “vehicules” i.p.v. “voitures”. Onderwerg zien we opens zelfs een coureur, helemaal in tenue. Zonde dat ik mijn fototoestel niet in de aanslag had.

Als we er bijna zijn, moeten we stoppen omdat er een soort slagboom over de weg ligt. Een man met een overal met het opschrift S.N.E.L. (= Sécurité National d' Electricité) komt (niet erg snel) naar ons toegewandeld. Onze chauffeur Complet moet een soort identificatiebewijs tonen en we mogen verder rijden. Dan steken we even een dam over en komen we aan bij het domein van Zongo. We parkeren de auto bij de chalets en gaan inkom betalen aan de receptive. We krijgen een gids mee die ons de weg wijst naar de watervallen. Het is een klauterpad en doet me denken aan de Ninglingspo waar we deze zomer met de meisjes waren. Hilde loopt hand in hand met de gids omdat ze schrik heeft om te vallen. We komen op een uitzichtpunt van waaruit we de watervallen van bovenuit kunnen bewonderen. Dan dalen we af, maar op een bepaald punt besluit Hilde niet meer mee te gaan en op ons te wachten. Het begint inderdaad glibberig te worden en we voelen gespetter van de waterval, maar het zicht is fantastisch en we krijgen een echte douche.

Nadat we terug gewandeld zijn, picknicken we in de auto en drinken dan een glas bier aan de bar. Het bier smaakt hier zo lekker in Congo. Ik heb nog nooit zoveel bier gedronken. Daarna klauteren we samen met de gids nog wat over de stenen. Het doet wat denken aan de potholes in Zuid=Afrika. We passeren nog even in het winkeltje en duwen dan de “vehicule” terug in gang om terug naar de zusters te rijden.

Als we daar toekomen zitten zuster Wivine, Christine en pater André aan de koffietafel. Pater André vertelt honderduit over zijn werk hier, nl. de vorming van de jeugd. Hij is al sinds 1959 in Congo en heeft al heel wat filmen gemaakt en boekjes geschreven. We spreken met hem af voor dinsdagavond.

Na een heerlijke douche, breng ik de laptop van Dally in orde en probeer de scanner van de zusters te herstellen. Ondertussen hoor ik de zusters in de kapel voor het avondgebed.

Een taalbad

Deze morgen nog eens een douche genomen en mijn haren gewassen. Ik word het toch niet gewoon…. douchen met ijskoud water.Maar we zijn al blij dat er water is, want de zondag toen we hier toekwamen, was er ’s avonds geen water. Dan schrijf ik postkaartjes zodat we die morgen kunnen meegeven met Paul en Hugo. Als we ze in Congo op de post doen, zijn ze meer dan een maand onderweg, als ze al ooit toekomen. Ondertussen hoor ik dat zuster Wivine gevallen is in haar kamer en wellicht haar pols gebroken heeft.

Als ik vandaag thuis was, zou ik hebben moeten kiezen tussen een trouwfeest met vrienden of een teambuilding met collega’s. Ik vind het jammer dat ik beiden moet missen. De meisjes zullen het trouwfeest zeker super vinden, want het belooft een echt kinderfeest te worden. ’s Avonds zullen Dag en Brenda babysitten, zodat Piet ook naar het avondfeest kan. De teambuilding is ook echt iets wat ik graag meegemaakt had. Maarja, kiezen is altijd verliezen.

Ik krijg hier echt een taalbad, want lesgeven in het Frans, 't is toch echt een uitdaging! Waarom heeft men in het Frans voor alle informatica-termen een eigen woord bedacht: ordinateur, imprimante, périphérique, .... Wij spreken in het Nederlands toch gewoon over computer, printer, USB-stick, .... J

Maar ik leer natuurlijk ook veel nieuwe woorden in het Kikongo:

·         Mboti Guna?  = Ca va?

·         Inga, Mboti Ngina = Oui, je vais bien.

·         Kina, Mboti Ko = Non, ça ne vas pas

·         Tutondele = Merci

·         Kisalu Ki Mbote = Bon travail

Ook verbeter ik mijn West-Vlaams hier. Zo lag er dinsdagavond heel veel roet in de binnentuin. Blijkbaar hadden ze ergens in de buurt een vuurtje gestookt. In het West-vlaams heet dat grim. Ja, West-Vlaams is echt de voertaal in het klooster.

De anderen hebben vandaag vrijaf want het is zaterdag, maar ik geef opnieuw de hele dag opleiding. Na de opleiding horen we dat er een trouwviering begint. Als we de kathedraal binnen stappen, is het koor aan het oefenen. Na een kwartier begint de eigenlijke viering en komen de misdienaars, pastoors en het bruidskoppel de kathedraal binnen. De misdienaars dansen op de muziek. Vooraan zit ook een klein meisje met haar mama en opeens begint ze te wenen. De mama gaat met haar naar buiten en ik kan het niet laten om even met hen te gaan praten. Het meisje is 2 jaar en de mama is de oudste zus van de bruid.

Na het avondeten en de afwas, geef ik Powerpoint opleidng aan zuster Maria en Gonda. Gonda toont me ook haar foto's van de watervallen van Zongo. Omdat het morgen zondag is en ik eens een dagje geen les moet geven, zou ik graag daar naartoe gaan, maar hoe geraken we aan vervoer? Las ik het vraag aan zuster Wivine, belt ze dadelijk Complet op en is het geregeld.

Op het terras babbelen prof. De Wever, Gonda, Hilde en ik nog wat na, o.a. over de 6 punten waar elke mens volgens het WHO recht op heeft:

1. Water
2. Eten
3. Dak boven je hoofd
4. Onderwijs
5. Gezondheidszorg
6. Participatie in beleid

Vooral over dat laatste discussiëren we nog lang.

Van vlees en bloed

“Van etenswege” leer ik hier veel nieuwe dingen kennen. Er zijn heel wat vruchten en groenten die we bij ons niet kennen:

·         Mangouritsan: lijkt een soort Litchi

·         Merenga: een groen poeder dat zuster Wivine ’s morgens op haar boterham doet en goed zou zijn voor vanalles en nog wat.

·         Mangetout: een soort erwten of boontjes

·         Bananes plantin: bananen die je niet zo kan eten, maar moet opwarmen en dan nog vrij melig smaken

·         Mbaki: wordt gemaakt door de pitten van courges fijn te malen en lijkt een beetje op gehakt

·         Chikwan: wordt gemaakt van de wortel van de maniok en heeft weinig smaak

Na de opleidingen ben ik de groententuin van zuster Maria gaan bezoeken, want ik had haar beloofd om daarvan enkele foto’s te trekken. Het is een ongelofelijke verscheidenheid aan planten en vruchten: groene kool, witte kool, rode kool, sla, tomaten, maniok, papaya, bananen, ananas, druiven, mauve bonen, … Bovendien is er ook een dierenhok (porcherie Fons Verdonck) met varkens en kippen. Ik had me al afgevraagd hoe het komt dat we hier elke dag van zo’n heerlijke maaltijden kunnen genieten, maar ze kweken dus alles zelf.

Zuster Maria is een Vietnamese zuster die perfect West-Vlaams spreekt en verantwoordelijke is voor de facturatie van het ziekenhuis en voor de groententuin. Ze wil graag de foto’s in een Powerpoint-presentatie verwerken en die dan doorsturen naar haar familie in Vietnam. Dus morgen ga ik een opleiding Powerpoint geven aan zr. Maria en Gonda.

Zuster Wivine is de dochter van een West-Vlaamse beenhouwer en kan honderduit vertellen over de bereiding van verschillende fijne vleeswaren. Zij is niet alleen hoofdzuster van het klooster, maar ook de chef van de keuken. Ze beslist wat er de volgende dag gegeten wordt en legt alle ingrediënten klaar voor de keukenhulpjes. Ze lijkt ook uiterlijk erg op Reinhilde Decleir, die de moeder speelde in Van Vlees en Bloed.

Zuster Cecilia is van origine Zwitserse, maar spreekt dus evengoed West-Vlaams als de anderen. Zij is verantwoordelijke voor de diabetes- en AIDS-patiënten, maar is eigenlijk altijd in de weer. Enkele Congolezen hadden al gevraagd of het de gewoonte is van blanken om de hele tijd te lopen… En dan is er nog zuster Marie-Louise, die ook als verpleegster in het ziekenhuis werkt en ons af en toe West-Vlaams leert.

Vandaag was een drukke dag. Na het ochtendgebed in het ziekenhuis (“On utilise la croix, même quand on ne croit pas!”), zowel voor- als namiddag opleiding gegeven. Daarbij afscheid genomen van groep 1 en 2, want vanaf morgen heb ik nieuwe groepen. Op het einde van de opleiding heb ik hen een evaluatieformulier laten invullen en men vond het heel vreemd dat ze mij mochten evalueren. Dan foto’s genomen in de tuin van zuster Maria en vervolgens een tussentijdse vergadering met alle missieleden van LUMOS. We zitten immers bijna halfweg en dus even tijd voor reflectie. Hoe is de eerste week verloren? Zullen we de doelstellingen halen die we vooropgesteld hebben en waar kunnen we bijsturen? Hilde vraagt of ik samen met haar en zuster Cecilia de adminstratie van de AIDS-patiënten eens zou kunnen bekijken, want men wil dat graag efficiënter laten verlopen. Het is interessaant om ook de verhalen van de anderen te horen. We vergaderen bijna anderhalf uur, namelijk tot het tijd is voor het avondeten.

Na de afwas even skypen met het thuisfront. Wat ben ik blij dat het internet terug werkt. Gisteren was er immers een panne in Kinshasa waardoor we geen internet meer hadden. Maar vandaag lukt het skypen weer goed, toch met Bertem. De verbinding met Hasselt valt een paar keer uit. Volgens Dag moet ik het doen via Google+, maar daar is geen beginnen aan. Het aanmelden in Google op zich duurt al 5 minuten, ook e-mail gaat vrij traag. Neenee, we blijven bij Skype, dat werkt meestal perfect.

Nog even wat muggen vangen op de kamer, zodat ik goed slaap want morgen is er opnieuw een dag vol opleidingen en dan zondag eindelijk een dagje weekend J

Lesgeven op zijn Afrikaans.

Deze morgen bij het ontwaken voelde ik me niet zo super: een beetje keelpijn en hoofdpijn. Na het ontbijt een cola gedronken (want koffie lust ik niet) en dan ging het al wat beter.  In het leslokaal besluit ik ook de 4 PC’s die aan een server hangen te verplaatsen zodat alle PC’s nu mooi zicht hebben op de projectie. Alleen zie ik het me niet te doen om die 2 tafels te versjouwen en dus vraag ik de poetsman (jaja, ook hier een poetsman, net als thuis) om me daarbij te helpen. Als Papy ook toekomt in het lokaal is hij verbaasd, maar vindt het toch OK.

Vandaag opleiding Word voor dezelfde groepen die gisteren Windows en Internet kregen. Ik begin de les met “Mbotte” en dat vindt men duidelijk leuk. We herhalen eerst hoe je een map kan aanmaken en documenten kan kopiëren en beginnen dan met de opleiding Word. Maar lesgeven hier is toch wat anders dan bij ons, had ik gisteren ook al gemerkt. Als Papy iets verduidelijkte, was dat vaak een soort vraag en moest men in koor het antwoord opdreunen. Papy: « Pour insérer, on clique alors sur le bouton…” Groupe: “INSERTION”. Voor mij komt het een beetje over alsof we in een kleuterklas zitten, maar eigenlijk werkt het wel goed. Dus vandaag probeer ik ook op die manier les te geven. Wat men hier ook doet, is schreeuwen op elkaar. Als Papy ziet dat er iemand niet meedoet, roept hij door het lokaal: “JEAN-PIERRE, CLIQUEZ…. ALLEZ… NON… PAS AVEC LE BOUTON DROITE, CLIQUEZ AVEC LE BOUTON GAUCHE DE LA SOURIS!!!” Ik doe het toch liever iets meer discreet en ga naar die persoon en help hem zo verder. Maar dat roepen is blijkbaar een gewoonte, t.t.z. ofwel roept men ofwel mompelt men, heb ik de indruk. Als men belt, roept men alleszins. Maar als men iets tegen mij zegt, moet ik soms 2 keer vragen om het te herhalen alvorens ik het begrijp. Als ik dat ’s avonds aan de andere missieleden vertel, zeggen ze dat dat bij hen ook zo is. Het Congolees Frans klinkt natuurlijk ook anders.

 

Ik begin de namen al wat te kennen van de deelnemers van de opleiding en dat vindt men leuk. Er zijn ook enkele deelnemers die me een e-mail gestuurd hebben. We hebben gisteren namelijk tijdens de opleiding Internet ook voor iedereen een mailbox aangemaakt en toen hebben sommigen mijn emailadres gevraagd. Ook heb ik vandaag weer iets nieuws geleerd in KiCongo: “Mbasi Kaka”. Neenee, geen vloekwoord ofzo, gewoon “Tot morgen”. Emanuel vraagt of ik hem niet naar België kan uitnodigen, want hij wil graag studeren aan de universiteit van Leuven. Maar ik ga er natuurlijk niet op in.

Na de opleiding heb ik met zuster Maria afgesproken om foto’s te trekken van haar groententuin. Ze wil die graag verwerken in een Powerpoint presentatie, dus heb ik beloofd om ook eens op een avond een opleiding Powerpoint te geven, maar dan heeft ze natuurlijk ook wel foto’s nodig. Maar ik vind haar nergens, dus ga ik boven op het terras zitten bij de 2 mannen om gezellig wat te keuvelen. ’s Avonds eten we spaghetti en opeens ontdekt Gonda een pilletje Malarone op. Er moet dus iemand vergeten zijn om het bij het ontbijt te nemen. Aangezien iedereen beweert het genomen te hebben, moet het wel van mij zijn. Dat zou wel eens kunnen, want ik leg het altijd naast mijn tas thee om het dan in te nemen als de thee wat afgekoeld is, maar ik zal het dan wellicht vergeten zijn. Wie weet heeft Gonda me dus net gered van de malaria! Na de gezamenlijk afwas, ontdek ik dat de internetconnectie uitgevallen is. Zou het dan toch waar zijn dat ze afgesloten werd door de firma omdat de zusters iets te laat betaald hebben? Publiceren van dit blogbericht zal dus morgen moeten gebeuren. Aangezien we niet op internet kunnen, zit nu iedereen, ook Paul en Hugo, op het binnenplein wat te babbelen over de toekomst van Kisantu en van Congo in het algemeen. In juni 2013 stopt het BTC met de sponsoring van het ziekenhuis en de zusters houden hun hart vast voor wat er dan te gebeuren staat.

Mbotte Mundele

Opnieuw ben ik vroeg wakker en dus bereid ik de opleidingen nog even voor want al de termen in het Frans… het is toch wel wennen.  Om 7u30 word ik samen met Papy verwacht op de stafvergadering. Er zit heel wat volk, o.a. les chefs de services. Als eerste puntje van de vergadering komt onze presentatie aan bod “Résumé des logiciels” en leggen we kort uit welke opleidingen er gegeven zullen worden. Daarna komen de andere puntjes van de stafvergadering aan bod en er wordt vaak hevig gediscussieerd. Om 8u50 is de vergadering gedaan en haast ik me naar la bibliothèque om de eerste opleiding, nl Windows en Internet, te geven. De eerste groep is een groep non-formées, dwz dat ze geen enkele ervaring hebben met de PC. Papy volgt de opleiding mee en daar ben ik blij om, want hij verduidelijkt af en toe iets in het Frans, Lingala of Kicongo en zeker voor de oudere deelnemers helpt dit duidelijk.

Na het middageten (witloog zowaar) geef ik opleiding aan een tweede groep en daarin zitten enkele personen die duidelijk al ervaring hebben. Dus het verloopt vlotter dan in de voormiddag. Maar als we aan de uitleg over het aanmaken van een mailbox op Yahoo beginnen, wil het internet niet meewerken. Dus besluiten we de opleiding iets vroeger te laten stoppen, wat de meesten niet erg vinden zo kunnen ze rustig naar de bus (als je het zo mag noemen) wandelen.

Als ik na de opleidingen terug in het klooster kom, zit er een plaatselijke kunstenaar die houten beeldjes wil verkopen. Ik koop 3 houten olifantjes voor de meisjes en moet volgens de anderen afdingen op de prijs. Dan wandelen we met alle missieleden het dorp in om in een plaatselijk café een pintje te gaan drinken. Het is een stoffige hobbelige weg, waar ook auto’s en brommers doorrijden. Langs weerskanten staan hutten of zelfs kleine huisjes. Kinderen lopen over straat of zitten aan de zijkant te spelen en roepen ons na Mundele, Mundele (blanke). Sommige zwaaien, andere vragen of we geen ballonnen of geld willen geven. Tussenin lopen ook kippen en honden. Kortom één en al chaos. Wat verderop zijn er kraampjes met vanalles en nog wat: stoffen, emmers, slippers, … en daar is het een drukte van jewelste. Ik heb mijn fototoestel bij, maar de anderen raden me af om foto’s te nemen. Ik vind het zo jammer want de indrukken die ik hier opdoe zijn onvergetelijk.

We zien ook een camionette die men probeert te starten met een enorme rookwolk als gevolg. We wandelen voorbij de kraampjes zodat het opnieuw wat rustiger wordt en ik begin me af te vragen waar dat café zich eigenlijk bevindt, als Gonda opeens een klein paadje links inslaat. Kinderen lopen naast en achter ons en inderdaad daar staat een huisje met “Guest House”. Er zitten een achttal mensen een pintje te drinken en de eigenaar gaat stoelen bijhalen voor ons. We bestellen 2 flessen Primus. De andere gasten beginnen wel wat luidruchtig te worden en als het begint te schemeren wandelen we terug naar het klooster. Ondertussen hebben we ook Mbotte (=bonjour) geleerd en dus spreken we de kinderen die we tegen komen zo aan.

Op mijn kamer skype ik nog even met thuis. Piet heeft de woensdagnamiddag verlof genomen om mijn taken over te nemen en de kinderen naar de dansles, turnles en volleybal te brengen. Lotte vertelt dat ze zelfs bij 2 groepjes mocht meeturnen, Lore toont de nieuwe dansjes die ze geleerd heeft, Lien toont haar verstuikte vinger en Piet vertelt over de info-avond op school die gisteren plaats vond en waarvan ik het jammer vind dat ik ze moet missen.

Na een heerlijke omelet met spek, houden we filmavond in het salon van de zusters. De film is gemaakt in Kinshasa en toont hoe enkele Congolezen daar een symfonisch concert organiseren. De film duurt anderhalf uur en het is indrukwekkend om te zien hoe zij zelf instrumenten maken, de muzieknoten aan elkaar aanleren en zelfs de Duitse tekst van Beethoven leren.

Beestjes, zoveel beestjes om me heen

Heb ik al verteld over de diertjes die me gezelschap houden? De eerste dag ontdekte ik in de lavabo een spin en in de douche een kakkerlak. Daar is sinds gisteren een salamander bijgekomen die snel mijn kamer binnenliep terwijl ik de deur opende. En natuurlijk huist er ook een hele familie muggen in mijn kamer. Ik doe elke dag zeker 3 keer Deet 50% op en heb nog niet veel last van muggenbeten, maar deze morgen om 5u werd ik gewekt door het gezoem van een mug. Verdorie, dus toch één die in mijn muskietennet geraakt is. En de Deet was waarschijnlijk al uitgewerkt. Aan de ontbijttafel geeft Zr Marie-Louise me de raad om als eerste jobke die mug te vangen. Ook op het toilet stikt het van de muggen, zodat ik vaak in denk donker naar het toilet ga en telkens denk ik “ai, op mijn billen heb ik niet gespoten…” J

Maar geen tijd om de mug in mijn kamer te vangen, want ik heb om 7u30 afgesproken in het ziekenhuis. Het is dan stafvergadering en prof. De Wever geeft opnieuw een lezing. Ik ga naar het kantoor van Papy en toon het resultaat van het puzzelwerk. Aangezien ik toch al wakker was om 5u heb ik dan verder gepuzzeld met een redelijk resultaat. Alle dagen geef ik zowel voormiddag als namiddag les en de groepen zullen tot max 14 personen bevatten. Eigenlijk zou ik om alles goed te kunnen inplannen nog een week langer moeten blijven, maar we hebben het nu opgelost door de groepen groter te maken (heb wel maar 13PC’s in het lokaal die nog niet allemaal functioneren, dus dat moeten we nog oplossen) en ook op zaterdag les te geven.

Als ik de inplanning aan Papy toon, begint hij naast de Excel-inplanning opeens opnieuw datums te noteren waarop mensen beschikbaar zijn om dat aan de chefs de services te geven. Ik probeer hem duidelijk te maken dat dat geen zin heeft, want dan moeten we de hele puzzel opnieuw maken. Het duurt even maar dan kan ik hem toch overtuigen om een andere lijst aan de chefs de services te geven, nl. een lijst van de geplande opleidingsdata per persoon en per dienst. Zo kunnen de chefs de services dadelijk nagaan of die ingeplande voor- of namiddag lukt voor hun mensen en enkel doorgeven wat eventueel een probleem is. Als we dan enkel voor die probleempjes een oplossing zoeken, hebben we niet meer zoveel werk met de organisatie.

De communicatie met Papy verloopt dus aanvankelijk vrij stroef, maar terwijl ik hem toon hoe het Excel-bestand met de inplanning in elkaar zit, nl. met de verschillende functies en draaitabellen, is hij wel geïnteresseerd. Als dat afgerond is, toont hij mij een lijst van de chef de statistique waaruit hij rapporten moet trekken. Ik toon hoe hij ook dit met functies en draaitabellen in Excel kan oplossen. Hij stelt voor dat ik dit ook uitleg aan de chef de statistique tijdens een sessie van Excel.

Vervolgens begin ik aan het maken van les brevets de participation. Papy toont me een voorbeeld met veel stempels en we besluiten zoiets na te maken. Als ik hem toon dat je dit kan mbv Mailmerge in Word is hij enthousiast.

’s Middags halen de zusters een grap uit met de mosterdpot. Die mag ik natuurlijk niet verklappen want dat zou de pret bederven voor volgende missieleden J

In de namiddag moeten we wachten op de antwoorden van de chefs de services en dus besluit ik om de Botanische Tuinen te bezoeken. De volgende dagen zal het er immers niet meer van komen want dan geef ik van ’s morgens tot ’s avonds opleidingen. Het is een kwartiertje stappen langs een stoffige weg. De botanische tuinen werden gesticht in 1920 door een jezuiet en is een plek om op adem te komen. In het winkeltje kopen we postkaarten en een pot Pili Pili voor Bart. We wandelen tot aan de rivier Inkisi en zien plots 2 strepen over het pad. Blijkt om duizenden rode mleren te gaan die de weg oversteken… geen zebrapad, maar een mierenpad. ’s Avonds vertelt zuster Wivine dat rode mieren ooit hun konijnen aangevallen hebben en zelfs 1 konijn afgeknabbeld hebben tot op het bot… daar trap ik liever niet in! Ook horen we ’s avonds dat er in de botanische tuinen ook een slang en krokodil bewonderd kunnen worden, maar die hebben we gemist, want  we moeten terug naar het ziekenhuis omdat ik nog afgesproken heb met Papy om het leslokaal op orde te brengen. En een slang hebben we in de binnentuin van de zusters ook al gezien. Als we de botanische tuinen willen buitenwandelen horen we wat verder gezang en gejammer en door de bomen zie ik een lijkwagen met een stoet afkomen. We maken rechtsomdraai en wandelen terug even de botanische tuinen in. Prof. Verdonck heeft me immers verteld dat je best zover mogelijk wegblijft van een rouwstoet. Als de stoet gepasseerd is, wandelen we verder.

Papy is niet op zijn bureau en ook niet in de bibliotheek, maar in het ziekenhuis kom ik wel prof. De Wever tegen en hij wil de bibliotheek ook graag eens zien en dat komt goed uit. Ik had gisteren immers al gezegd aan papy dat het beter zou zijn om de pC’s om te draaien omdat men nu met de rug naar de projectie zit, maar nu prof. De Wever hetzelfde zegt, krijgen we het voor elkaar om alle PC’s om te draaien. Dan nog even samen met papy de presentatie voorbereiden voor morgen en het is al weer 18u30 en dus tijd om naar het klooster te gaan.

We eten tofu, gemaakt in de melkerij, met een heerlijke saus en als dessert yoghurt met honing. ’Na de afwas help ik zuster Cecilia met een probleem in Excel en het updaten van haar antivirusprogramma. Ik hoor de anderen nog gezellig keuvelen op het terras en drink ook nog een glaasje honinglikeur mee, maar wil dan graag aan mijn blog verder schrijven en eens op tijd onder mijn muskietennet kruipen(zou de mug het van zelf afgetrapt zijn?). Hopelijk ben ik dan goed uitgeslapen voor de eerste opleidingen van morgen.

Eerste werkdag

Om 6u word ik wakker en moet denken aan Toon Hermans “polifinario”. Ik hoor verschillende vogelgeluiden, maar heel andere geluiden dan bij ons. Misschien zijn het ook wel wat konijnen, want volgens Zr Maria zitten die achter mijn kamer. Om half 7 hoor ik de zusters zingen in de kapel en maak ik me klaar voor het ontbijt.

Om half 8 gaan we naar de kapel van het ziekenhuis waar Dr Makiadi de mis doet. Het is een typische Afrikaanse mis met een voorzanger die zichzelf op de djembe begeleidt. De liedjes klinken Afrikaans, maar af en toe herken ik toch een woord “Alleluia” of “Kyrie eleison”. Op het einde van de mis worden we voorgesteld: mission chirurgie et informatique. Dr Makiadi heeft het uitgebreid over het belang van de informatica en dat iedereen de opleiding moet volgen omdat men anders niet kan werken in het ziekenhuis. Dit had ik niet verwacht.

Na de mis word ik voorgesteld aan Papy, de IT-coördinator en Landu, de bibliothecaris van het ziekenhuis. Zij tonen mij met enige fierheid la bibliothèque en zetten alle PC’s aan om te tonen dat ze werken. In eerste instantie ben ik onder de indruk, maar als ze me alleen laten in het lokaal om de opleidingen voor te bereiden en ik de PC’s controleer, merk ik dat het toch een mengelmoes is: er staan enkele nieuwe PC’s met Windows 7 en Office 2010 (FR), enkele PC’s met Windows Vista en Office 2007 (UK) en enkele PC’s met Openoffice of zelfs geen Office. Dat zal het me voor de opleiding niet makkelijk maken, vrees ik.

Na de middag help ik waar ik kan (beamer opstellen voor prof De Wever, probleem bekijken bij pediatrie) en dan begin ik samen met Papy aan een enorme puzzel: inplanning van opleidingen. Men heeft een lijst laten rondgaan waarop elke werknemer kon aanduiden wat hij/zij wil volgen en zo hebben we een lijst van 87 namen. Maar nu moeten we rekening houden met hun werkuren en groepen samen stellen. We puzzelen tot 18u tot het donker wordt en dan is het toch echt tijd om terug naar het klooster te gaan. We spreken dus af om elk een stuk van de puzzel ’s avonds verder te doen en morgenvroeg om 7u30 terug af te spreken.

Slechte punten want ik kom iets te laat aan tafel bij de zusters. Heerlijke pizza! Na het eten help ik Zr Maria met het updaten van haar antivirus en Hilde en Gonda met het versturen van een sms. Dan praten we nog wat na op het terras, maar ik ben zo moe dat ik de gesprekken amper kan volgen. Aiai ik moet nog verder werken aan de puzzel… ik besluit toch maar in mijn bed te kruipen, want ik ben te moe…. Morgen is er nog een dag.... misschien lukt het puzzelen morgenvroeg beter terwijl de vogels fluiten :-)

Van Kinshasa naar Kisantu

Tijdens de tocht van Kinshasa naar Kisantu kijken we –zoals verwacht- onze ogen uit. Alle cliches worden bevestigd. Het eerste uur rijden we door Kinshasa en het is één en al chaos langs de wegen. Alles wat als vervoermiddel dienst kan doen, wordt gebruikt en volgestouwd: stootkarren, fietsen, brommers, auto’s, bussen… alles zit propvol. Mensen en materiaal door elkaar in, op of hangend aan auto’s en bussen. Prof. De Wever vertelt dat hij tijdens een vorige missie zelfs eens een levende koe bovenop een camionette gezien heeft.

Ik probeer wat foto's te trekken, maar durf niet goed. Als men het ziet, vraagt men immers geld.
Onderweg zien we enkele kinderen door het veld lopen terwijl ze achter een dier aanhollen. Blijkt dat het een rat is die ze willen vangen om daarna lekker op te peuzelen.
We zijn onderweg met 2 auto’s. Ik zit mee achterin in de wagen van Dr Makiadi en voel me af en toe misselijk worden van het vele bochtenwerk. Het laatste kwartier worden we goed door elkaar geschud want dan is het geen verharde weg meer. We passeren langs de basiliek, om dan opeens Hôpital St Luc te zien opduiken.

We worden vriendelijk onthaald, met de letters Bienvenue op de poort, een aperitiefje om te bekomen van de reis en een heerlijke maaltijd (tomate farcie, soep, kip met frietjes en als dessert zelfs een heuse ijstaart). Er wordt dan ook opgemerkt dat we zeker aan het thuisfront moeten laten weten dat we goed aangekomen zijn (in de 2 betekenissen J).
In het klooster van de 4 zusters maken we kennis met enkele andere gasten:

·         Hugo en Paul die hier enkele weken logeren om een boerderij uit te bouwen zodat diabetes-patiënten daarin kunnen werken en zo hun verblijf in het ziekenhuis kunnen bekostigen

·         De fransman Dominique die hier 2 jaar verblijft en vanuit het bisdom gestuurd is om de boekhouding onder de loep te nemen

·         Pater André: de enige blanke jezuiet van het jezuieten-klooster hier verderop die honderuit verteld over de bedevaart die hij met ca 400 dorpelingen gedurende een week ondernomen heeft

·         Amelie: een Amerikaanse

De zusters zijn blij met alle cadeaus die we meegebracht hebben: werkmanskleren die Jan me meegaf, chocolade, kaarsen, zeepjes, … Na een korte siësta is het tijd voor koffie en staat er een reuzegrote chocoladetaart op tafel: gemaakt door een Duitse dame die hier voor ons gelogeerd heeft…. Mmh zo weggelopen uit een Konditorei.
Prof. De Wever en Gonda geven dan een rondleiding door het ziekenhuis. Heel wat mensen spreken Gonda aan en het is hier de gewoonte van een “ANC”-handdruk te geven en ipv te zoenen geven ze een soort kopstootje. We ontmoeten ook dr. Vita en Dr Entweba. Het ziekenhuis bestaat eigenlijk uit verschillende paviljoenen: één voor elke discipline. Het is zondag en dus vrij rustig in het ziekenhuis, maar er zitten heel wat familieleden van patiënten op het grasveld. Hier is het de gewoonte dat familieleden samen met de patiënt in het ziekenhuis verblijven om de patiënt te verzorgen.

Achter de materniteit zien we ook een hele groep vrouwen die potten en pannen aan het wassen zijn. Zij koken blijkbaar voor de patiënten.
Voor het avondeten krijg ik van Paul de code voor het internet en probeer ik om even te skypen en warempel dat lukt! Het beeld is niet perfect, maar toch veel beter dan ik verwacht had. Wat heerlijk om zo te kunnen praten met Piet en de meisjes. Ze hebben blijkbaar een leuk en zonnig weekend gehad. Ook even skypen met omie in Hasselt, waar het zelfs 36°C is in het tuintje. Terwijl de gezangen van de zusters in de kapel beginnen, besluiten we maar om te stoppen met skypen zodat we hen niet storen. Terwijl we ons klaarmaken voor het avondeten, zien we Zr Wivine opeens vallen. Ze komt gelukkig goed neer en de wonde op haar arm lijkt mee te vallen. Na het avondeten doen we samen de afwas en keuvelen nog een beetje samen met de zusters. En nu tijd om weer onder mijn muskietennet te kruipen…