Voor ik vertrok, gaf Lien me een aftelkalender mee waarop er voor elke dag iets anders staat: een tekening, een mop, een gedichtje, een opdracht, .... en voor vandaag is dat een kruiswoordraadsel dat ze zelf gemaakt heeft. Wat is ze toch creatief!
’s Morgens maak ik enkele mailboxen aan voor deelnemers van de opleiding aan wie ik dat beloofd had. Vervolgens proberen we te bellen met pater Julien om te vragen of hij de bevestiging van onze vliegtickets in orde kan brengen. Maar we krijgen geen gehoor. Gelukkig belt hij later terug om te melden dat het in orde komt.
Papy heeft het druk en dus besluit ik om voor de opleiding een filmpje op te nemen van de wandeling die ik elke dag maak van mijn kamer naar de bibliotheek. In het ziekenhuis zelf durf ik niet te filmen, want daar zullen patiënten zeker op reclameren.
De opleidingen zijn vandaag opnieuw zwaar. Zowel in de voormiddag als in de namiddag zijn er extra personen bijgekomen die de eerste dag ivm Windows gemist hebben. Daardoor geef ik onder de middag nog snel wat bijles aan enkelen van hen. Maar in de namiddag is er ook een dame, Marie, die er in de opleiding van gisteren niet was, nog nooit met een muis of toetsenbord gewerkt heeft en bovendien een uur te laat binnenkomt. Ze kan dus helemaal niet volgen en valt ook voortdurend haar buurvrouw lastig. Ik heb zin om haar buiten te zetten, maar hou me in.
Als ik na de opleiding naar het klooster wandel, zitten er in de clinique 2 meisjes die vriendelijk goeiendag zeggen. Ik vraag of ze graag op de foto willen en leer hen “spaghetti” zeggen.
Aangekomen in het klooster, toont zuster Wivine me de pakken bloemsuiker die ze nog gevonden heeft. Ik had haar immers gevraagd of ze dat had, want ik wil een een crème-au-beurre-taart maken als afscheidscadeau. Ik heb immers een pak petit-beurre-koekjes meegebracht van thuis, eigenlijk met de bedoeling dat ik toch iets lichts zou kunnen eten voor in het geval dat ik hier ziek zou worden, maar ga die koekjes nu dus gebruiken voor de taart. Ik verwarm ook een paar Minonettekes au bain marie en schrijf MERCI op de taart. Ik ben zelf content van het resultaat en hoop dat de taart morgen zal smaken. Ik laat père André de kom met chocolade uitlikken.
Om 18u komt Hilde vragen of ik haar kan helpen met iets af te drukken. Het is al donker, maar toch wagen we het erop om naar de bibliotheek te gaan. Daar zit nog 4 man achter de PC's en net de PC die aan de printer hangt, is bezet. Ik zie echter dat de dokter die daaraan zit aan het knoeien is in Word en dus stel ik voor hem daarmee te helpen. Als tegenprestatie mogen we dan die PC gebruiken.
's Avonds is het filmavond. Zuster Maria en papa tonen elk hun presentatie die ze gemaakt hebben op basis van de foto's die ik hier de voorbije dagen getrokken heb. Het is leuk om te zien hoe goed ze al met Powerpoint kunnen werken. Daarna gaat papa rond met merci-chocolaatjes. Terwijl we napraten, hoor ik de skype en spoed me naar mijn kamer om met Piet te skypen. Het was blijkbaar een emotionele dag in Bertem en ook zij zijn aan het aftellen... Morgen laatste dag Kisantu, dan een dagje Kinshasa en zondagmorgen om half zes landen we in Zaventem. Bart vertelde me dat hij na zijn Congo-avontuur heel ontspannen thuis kwam. Ik vrees dat dat bij mij niet het geval zal zijn...
Ge weet toch dat als ik daar nog eens kom ik ga te horen krijgen: "Winke heeft wel taart voor ons gemaakt hé" ? :-)
BeantwoordenVerwijderenEn wat dat ontspannen thuis komen betreft, dat besefte ik pas toen ik in België weer aan het werk was en zag over wat voor kleinigheden ze zich hier opwinden als je dat vergelijkt met Congo dan leer je wel relativeren.