Tegenwoordig slaap ik met oordopjes om niet al om 4u gewekt te worden door de vogels. Maar goed ook want aan het ontbijt hoor ik van de anderen dat er de hele nacht muziek te horen was (wellicht van het trouwfeest) en 's morgens geschreeuw (wellicht omdat er iemand in het ziekenhuis gestorven was). Er sterft hier bijna dagelijks iemand in het ziekenhuis...
Als we buitenkomen uit de mis bij de zusters is het 9u30 en dus tijd om naar Zongo te vertrekken. Het is bijna 2 uur rijden op een hobbelige zandweg, eerst even door Kisantu en dan doorheen dorpjes. Het landschap is heel mooi, maar steekt fel af tegen de armoede die we in de dorpen zien. Maar nog nooit zoveel lachende en zwaaiende kinderen gezien. We zien opnieuw fietsen, brommers, auto’s en camions die overvol geladen zijn. Ik begin te begrijpen waarom ze hier spreken over “vehicules” i.p.v. “voitures”. Onderwerg zien we opens zelfs een coureur, helemaal in tenue. Zonde dat ik mijn fototoestel niet in de aanslag had.
Als we er bijna zijn, moeten we stoppen omdat er een soort slagboom over de weg ligt. Een man met een overal met het opschrift S.N.E.L. (= Sécurité National d' Electricité) komt (niet erg snel) naar ons toegewandeld. Onze chauffeur Complet moet een soort identificatiebewijs tonen en we mogen verder rijden. Dan steken we even een dam over en komen we aan bij het domein van Zongo. We parkeren de auto bij de chalets en gaan inkom betalen aan de receptive. We krijgen een gids mee die ons de weg wijst naar de watervallen. Het is een klauterpad en doet me denken aan de Ninglingspo waar we deze zomer met de meisjes waren. Hilde loopt hand in hand met de gids omdat ze schrik heeft om te vallen. We komen op een uitzichtpunt van waaruit we de watervallen van bovenuit kunnen bewonderen. Dan dalen we af, maar op een bepaald punt besluit Hilde niet meer mee te gaan en op ons te wachten. Het begint inderdaad glibberig te worden en we voelen gespetter van de waterval, maar het zicht is fantastisch en we krijgen een echte douche.
Nadat we terug gewandeld zijn, picknicken we in de auto en drinken dan een glas bier aan de bar. Het bier smaakt hier zo lekker in Congo. Ik heb nog nooit zoveel bier gedronken. Daarna klauteren we samen met de gids nog wat over de stenen. Het doet wat denken aan de potholes in Zuid=Afrika. We passeren nog even in het winkeltje en duwen dan de “vehicule” terug in gang om terug naar de zusters te rijden.
Als we daar toekomen zitten zuster Wivine, Christine en pater André aan de koffietafel. Pater André vertelt honderduit over zijn werk hier, nl. de vorming van de jeugd. Hij is al sinds 1959 in Congo en heeft al heel wat filmen gemaakt en boekjes geschreven. We spreken met hem af voor dinsdagavond.
Na een heerlijke douche, breng ik de laptop van Dally in orde en probeer de scanner van de zusters te herstellen. Ondertussen hoor ik de zusters in de kapel voor het avondgebed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten