Van Kinshasa naar Kisantu

Tijdens de tocht van Kinshasa naar Kisantu kijken we –zoals verwacht- onze ogen uit. Alle cliches worden bevestigd. Het eerste uur rijden we door Kinshasa en het is één en al chaos langs de wegen. Alles wat als vervoermiddel dienst kan doen, wordt gebruikt en volgestouwd: stootkarren, fietsen, brommers, auto’s, bussen… alles zit propvol. Mensen en materiaal door elkaar in, op of hangend aan auto’s en bussen. Prof. De Wever vertelt dat hij tijdens een vorige missie zelfs eens een levende koe bovenop een camionette gezien heeft.

Ik probeer wat foto's te trekken, maar durf niet goed. Als men het ziet, vraagt men immers geld.
Onderweg zien we enkele kinderen door het veld lopen terwijl ze achter een dier aanhollen. Blijkt dat het een rat is die ze willen vangen om daarna lekker op te peuzelen.
We zijn onderweg met 2 auto’s. Ik zit mee achterin in de wagen van Dr Makiadi en voel me af en toe misselijk worden van het vele bochtenwerk. Het laatste kwartier worden we goed door elkaar geschud want dan is het geen verharde weg meer. We passeren langs de basiliek, om dan opeens Hôpital St Luc te zien opduiken.

We worden vriendelijk onthaald, met de letters Bienvenue op de poort, een aperitiefje om te bekomen van de reis en een heerlijke maaltijd (tomate farcie, soep, kip met frietjes en als dessert zelfs een heuse ijstaart). Er wordt dan ook opgemerkt dat we zeker aan het thuisfront moeten laten weten dat we goed aangekomen zijn (in de 2 betekenissen J).
In het klooster van de 4 zusters maken we kennis met enkele andere gasten:

·         Hugo en Paul die hier enkele weken logeren om een boerderij uit te bouwen zodat diabetes-patiënten daarin kunnen werken en zo hun verblijf in het ziekenhuis kunnen bekostigen

·         De fransman Dominique die hier 2 jaar verblijft en vanuit het bisdom gestuurd is om de boekhouding onder de loep te nemen

·         Pater André: de enige blanke jezuiet van het jezuieten-klooster hier verderop die honderuit verteld over de bedevaart die hij met ca 400 dorpelingen gedurende een week ondernomen heeft

·         Amelie: een Amerikaanse

De zusters zijn blij met alle cadeaus die we meegebracht hebben: werkmanskleren die Jan me meegaf, chocolade, kaarsen, zeepjes, … Na een korte siësta is het tijd voor koffie en staat er een reuzegrote chocoladetaart op tafel: gemaakt door een Duitse dame die hier voor ons gelogeerd heeft…. Mmh zo weggelopen uit een Konditorei.
Prof. De Wever en Gonda geven dan een rondleiding door het ziekenhuis. Heel wat mensen spreken Gonda aan en het is hier de gewoonte van een “ANC”-handdruk te geven en ipv te zoenen geven ze een soort kopstootje. We ontmoeten ook dr. Vita en Dr Entweba. Het ziekenhuis bestaat eigenlijk uit verschillende paviljoenen: één voor elke discipline. Het is zondag en dus vrij rustig in het ziekenhuis, maar er zitten heel wat familieleden van patiënten op het grasveld. Hier is het de gewoonte dat familieleden samen met de patiënt in het ziekenhuis verblijven om de patiënt te verzorgen.

Achter de materniteit zien we ook een hele groep vrouwen die potten en pannen aan het wassen zijn. Zij koken blijkbaar voor de patiënten.
Voor het avondeten krijg ik van Paul de code voor het internet en probeer ik om even te skypen en warempel dat lukt! Het beeld is niet perfect, maar toch veel beter dan ik verwacht had. Wat heerlijk om zo te kunnen praten met Piet en de meisjes. Ze hebben blijkbaar een leuk en zonnig weekend gehad. Ook even skypen met omie in Hasselt, waar het zelfs 36°C is in het tuintje. Terwijl de gezangen van de zusters in de kapel beginnen, besluiten we maar om te stoppen met skypen zodat we hen niet storen. Terwijl we ons klaarmaken voor het avondeten, zien we Zr Wivine opeens vallen. Ze komt gelukkig goed neer en de wonde op haar arm lijkt mee te vallen. Na het avondeten doen we samen de afwas en keuvelen nog een beetje samen met de zusters. En nu tijd om weer onder mijn muskietennet te kruipen…