Lesgeven op zijn Afrikaans.

Deze morgen bij het ontwaken voelde ik me niet zo super: een beetje keelpijn en hoofdpijn. Na het ontbijt een cola gedronken (want koffie lust ik niet) en dan ging het al wat beter.  In het leslokaal besluit ik ook de 4 PC’s die aan een server hangen te verplaatsen zodat alle PC’s nu mooi zicht hebben op de projectie. Alleen zie ik het me niet te doen om die 2 tafels te versjouwen en dus vraag ik de poetsman (jaja, ook hier een poetsman, net als thuis) om me daarbij te helpen. Als Papy ook toekomt in het lokaal is hij verbaasd, maar vindt het toch OK.

Vandaag opleiding Word voor dezelfde groepen die gisteren Windows en Internet kregen. Ik begin de les met “Mbotte” en dat vindt men duidelijk leuk. We herhalen eerst hoe je een map kan aanmaken en documenten kan kopiëren en beginnen dan met de opleiding Word. Maar lesgeven hier is toch wat anders dan bij ons, had ik gisteren ook al gemerkt. Als Papy iets verduidelijkte, was dat vaak een soort vraag en moest men in koor het antwoord opdreunen. Papy: « Pour insérer, on clique alors sur le bouton…” Groupe: “INSERTION”. Voor mij komt het een beetje over alsof we in een kleuterklas zitten, maar eigenlijk werkt het wel goed. Dus vandaag probeer ik ook op die manier les te geven. Wat men hier ook doet, is schreeuwen op elkaar. Als Papy ziet dat er iemand niet meedoet, roept hij door het lokaal: “JEAN-PIERRE, CLIQUEZ…. ALLEZ… NON… PAS AVEC LE BOUTON DROITE, CLIQUEZ AVEC LE BOUTON GAUCHE DE LA SOURIS!!!” Ik doe het toch liever iets meer discreet en ga naar die persoon en help hem zo verder. Maar dat roepen is blijkbaar een gewoonte, t.t.z. ofwel roept men ofwel mompelt men, heb ik de indruk. Als men belt, roept men alleszins. Maar als men iets tegen mij zegt, moet ik soms 2 keer vragen om het te herhalen alvorens ik het begrijp. Als ik dat ’s avonds aan de andere missieleden vertel, zeggen ze dat dat bij hen ook zo is. Het Congolees Frans klinkt natuurlijk ook anders.

 

Ik begin de namen al wat te kennen van de deelnemers van de opleiding en dat vindt men leuk. Er zijn ook enkele deelnemers die me een e-mail gestuurd hebben. We hebben gisteren namelijk tijdens de opleiding Internet ook voor iedereen een mailbox aangemaakt en toen hebben sommigen mijn emailadres gevraagd. Ook heb ik vandaag weer iets nieuws geleerd in KiCongo: “Mbasi Kaka”. Neenee, geen vloekwoord ofzo, gewoon “Tot morgen”. Emanuel vraagt of ik hem niet naar België kan uitnodigen, want hij wil graag studeren aan de universiteit van Leuven. Maar ik ga er natuurlijk niet op in.

Na de opleiding heb ik met zuster Maria afgesproken om foto’s te trekken van haar groententuin. Ze wil die graag verwerken in een Powerpoint presentatie, dus heb ik beloofd om ook eens op een avond een opleiding Powerpoint te geven, maar dan heeft ze natuurlijk ook wel foto’s nodig. Maar ik vind haar nergens, dus ga ik boven op het terras zitten bij de 2 mannen om gezellig wat te keuvelen. ’s Avonds eten we spaghetti en opeens ontdekt Gonda een pilletje Malarone op. Er moet dus iemand vergeten zijn om het bij het ontbijt te nemen. Aangezien iedereen beweert het genomen te hebben, moet het wel van mij zijn. Dat zou wel eens kunnen, want ik leg het altijd naast mijn tas thee om het dan in te nemen als de thee wat afgekoeld is, maar ik zal het dan wellicht vergeten zijn. Wie weet heeft Gonda me dus net gered van de malaria! Na de gezamenlijk afwas, ontdek ik dat de internetconnectie uitgevallen is. Zou het dan toch waar zijn dat ze afgesloten werd door de firma omdat de zusters iets te laat betaald hebben? Publiceren van dit blogbericht zal dus morgen moeten gebeuren. Aangezien we niet op internet kunnen, zit nu iedereen, ook Paul en Hugo, op het binnenplein wat te babbelen over de toekomst van Kisantu en van Congo in het algemeen. In juni 2013 stopt het BTC met de sponsoring van het ziekenhuis en de zusters houden hun hart vast voor wat er dan te gebeuren staat.