Waka Waka It's time for Africa

Om 0u45 kruip ik in mijn bed. Vrijdag was een erg drukke dag op het werk. De hele dag stond volgepropt met vergaderingen: teamvergadering, demo Sharepoint 2010, Infopathformulier tumorevaluatie voor KWS bespreken, tool stagebeleving voor de studenten verpleging, … Tussendoor ook nog rondbellen voor een terugslagklep van 2’’ voor de waterleiding in Kisantu, maar helaas die maat blijken ze nergens in stock te hebben. Later dan gewoonlijk kom ik aan op school en pik ik de meisjes op. Dan nog even langs de dokter en de apotheker voor de laatste medicatie die ik wil meenemen, wat Lotte niet leuk vindt want ze is zo moe na elke schooldag. Maar als we thuis komen, trakteer ik haar op een frisco en verschijnt er dadelijk een lach op haar gezicht. Terwijl ik ook een frisco eet, vraag ik me af of ze dat in Congo ook hebben.

Na het eten, steek ik Lotte in bad, Lien en Lore in de douche en ruim ik de living op. Als de meisjes in bed liggen, begin ik aan de strijk. Omdat we vorig weekend met vrienden weg waren en ik er deze week ’s avonds geen tijd voor had (boeken kaften, bagage voor Kisantu in orde brengen, …), staan er 3 bakken strijk voor me klaar, d.w.z. op zijn minst 3 uur strijk. Ik neem mezelf voor om een uurtje te strijken en op tijd in mijn bed te kruipen. Maar ik kan het toch niet laten en werk dus bijna alle strijk af. Het lijkt me toch beter dat anderen het niet moeten doen met als gevolg dat het dus bijna 1 uur is als ik in mijn bedje kruip, naast Lotte. Omdat Piet drie nachten niet thuis was, mochten de meisjes om de beurt bij mij slapen. Om 4u ben ik al terug wakker. Lotte babbelt in haar slaap en eens wakker, denk ik aan de dingen die ik nog moet doen. Dus sta ik maar op en begin aan een snoepketting voor de meisjes. Zo mogen ze elke dag een snoepje eten en als de snoepjes op zijn, is mama terug thuis. Aiai wat ik ga hen missen.

Rond 7u zijn mijn ouders er en krijg ik van mama nog enkele spulletjes mee. Om half 8 staat de “taxi” voor de deur. Lore hangt aan me vast en huilt dikke tranen. We moeten haar echt van me lostrekken om te kunnen vertrekken. Op de luchthaven verloopt alles vlot. Eén van de gespreksonderwerpen onder de missieleden is het ontslag van soeur Nicole. Fons Verdonck had het me vrijdag ook al verteld en ik vraag me af in hoeverre dat invloed zal hebben op de werking in het ziekenhuis. Soeur Nicole was immers Chef de nursing.

Na 8 uur vliegen, landen we in Kinshasa. In het vliegtuig zit ik naast Gonda. De andere missieleden en Zr. Wivine zitten verspreid over het vliegtuig. Het is leuk babbelen met Gonda. Zij is al vaak in Kisantu geweest en kan me dus veel vertellen over het leven daar. Tijdens de vlucht heeft ze het wel moeilijk en moet ze 2 keer overgeven. Maar van de bemanning krijg ik cola en suiker om haar er terug bovenop te krijgen. Als ik door het gangpad wandel, valt mij op hoeveel dikke zwarte dames er op het vliegtuig zitten. Ook achter mij zit een gevaarte waar ik 3 keer in kan en waarvan ik telkens een duw krijg als ze iets uit haar handbagage boven mij wil nemen. Het eten op de vlucht is heerlijk. We krijgen als dessert zelfs een frisco. Dus toch een frisco op Afrikaanse bodem.

Bij de landing wachten we als laatsten om uit het vliegtuig te stappen zodat Gonda het rustig aan kan doen. En dan de paspoortcontrole, en de paspoortcontrole, en de paspoortcontrole en de bagagecontrole en de transportcontrole…. Kwantiteit boven kwaliteit. Bij het inladen van onze valiezen in het busje van Aeroshuttle wordt er wat over en weer geroepen. Blijkt dat er enkelen ook geholpen hebben en niet betaald worden.

De rit naar onze slaapplaats bij de paters Capucijnen verloopt veel langer dan verwacht: 2 uur ipv een half uur. We staan dan ook het meeste van de tijd stil. Onze chauffeur is heel voorzichtig en onze copiloot wandelt voor het grootste stuk naast het busje of ervoor terwijl hij een poging doet om het verkeer te regelen. In de file ontstaat er plots een gevecht tussen een tiental negers. Ik zit achteraan in het busje en kan niet zoveel zien, maar hoor wel geroep en getier.

Bij de paters krijgen we nog een avondmaaltijd en na een heerlijk douche (warempel warm water en een inloopdouche want gordijn is zoek), kruip ik onder mijn muskietennet. Het is ondertussen elf uur plaatselijke tijd. Middernacht in België dus, want ze kennen hier geen zomeruur. De kamer is vrij mooi, met een roze muskietennet, (de meisjes moesten het zien), maar ik ben blijkbaar de enige die een kamer heeft waarbij de airco niet werkt. De temperatuur valt echter mee. Bij de landing was het 29°C, maar nu wellicht nog maar 20°C ofzo.

Om half 5 word ik gewekt door het gekraai van de haan. Als ik mijn gordijn opentrek, zie ik een mooie groententuin. Nog wachten tot 8u voor het ontbijt, dus tijd genoeg voor een eerste bericht op mijn kersverse blog. Tja, veel tijd, dus is hij wat lijviger geworden. Maar op internet geraak ik niet, want ik ken de beveiligingssleutel van de paters niet. Misschien dadelijk even navragen.
Aan de ontbijttafel babbelen we met Goele Geraert. Zij werkt als freelance journaliste voor roularta en is hier sinds woensdagavond. Ze heeft een plan van Kinshasa en toont ons waar het centrum van Kinshasa ligt. Van frère Dieudonné krijg ik het paswoord en net als ik mijn eerste bericht op de blog wil uploaden komen de wagens vanuit Kisantu toe.