“Van etenswege” leer ik hier veel nieuwe dingen kennen. Er zijn heel wat vruchten en groenten die we bij ons niet kennen:
· Mangouritsan: lijkt een soort Litchi
· Merenga: een groen poeder dat zuster Wivine ’s morgens op haar boterham doet en goed zou zijn voor vanalles en nog wat.
· Mangetout: een soort erwten of boontjes
· Bananes plantin: bananen die je niet zo kan eten, maar moet opwarmen en dan nog vrij melig smaken
· Mbaki: wordt gemaakt door de pitten van courges fijn te malen en lijkt een beetje op gehakt
· Chikwan: wordt gemaakt van de wortel van de maniok en heeft weinig smaak
Na de opleidingen ben ik de groententuin van zuster Maria gaan bezoeken, want ik had haar beloofd om daarvan enkele foto’s te trekken. Het is een ongelofelijke verscheidenheid aan planten en vruchten: groene kool, witte kool, rode kool, sla, tomaten, maniok, papaya, bananen, ananas, druiven, mauve bonen, … Bovendien is er ook een dierenhok (porcherie Fons Verdonck) met varkens en kippen. Ik had me al afgevraagd hoe het komt dat we hier elke dag van zo’n heerlijke maaltijden kunnen genieten, maar ze kweken dus alles zelf.
Zuster Maria is een Vietnamese zuster die perfect West-Vlaams spreekt en verantwoordelijke is voor de facturatie van het ziekenhuis en voor de groententuin. Ze wil graag de foto’s in een Powerpoint-presentatie verwerken en die dan doorsturen naar haar familie in Vietnam. Dus morgen ga ik een opleiding Powerpoint geven aan zr. Maria en Gonda.
Zuster Wivine is de dochter van een West-Vlaamse beenhouwer en kan honderduit vertellen over de bereiding van verschillende fijne vleeswaren. Zij is niet alleen hoofdzuster van het klooster, maar ook de chef van de keuken. Ze beslist wat er de volgende dag gegeten wordt en legt alle ingrediënten klaar voor de keukenhulpjes. Ze lijkt ook uiterlijk erg op Reinhilde Decleir, die de moeder speelde in Van Vlees en Bloed.
Zuster Cecilia is van origine Zwitserse, maar spreekt dus evengoed West-Vlaams als de anderen. Zij is verantwoordelijke voor de diabetes- en AIDS-patiënten, maar is eigenlijk altijd in de weer. Enkele Congolezen hadden al gevraagd of het de gewoonte is van blanken om de hele tijd te lopen… En dan is er nog zuster Marie-Louise, die ook als verpleegster in het ziekenhuis werkt en ons af en toe West-Vlaams leert.
Vandaag was een drukke dag. Na het ochtendgebed in het ziekenhuis (“On utilise la croix, même quand on ne croit pas!”), zowel voor- als namiddag opleiding gegeven. Daarbij afscheid genomen van groep 1 en 2, want vanaf morgen heb ik nieuwe groepen. Op het einde van de opleiding heb ik hen een evaluatieformulier laten invullen en men vond het heel vreemd dat ze mij mochten evalueren. Dan foto’s genomen in de tuin van zuster Maria en vervolgens een tussentijdse vergadering met alle missieleden van LUMOS. We zitten immers bijna halfweg en dus even tijd voor reflectie. Hoe is de eerste week verloren? Zullen we de doelstellingen halen die we vooropgesteld hebben en waar kunnen we bijsturen? Hilde vraagt of ik samen met haar en zuster Cecilia de adminstratie van de AIDS-patiënten eens zou kunnen bekijken, want men wil dat graag efficiënter laten verlopen. Het is interessaant om ook de verhalen van de anderen te horen. We vergaderen bijna anderhalf uur, namelijk tot het tijd is voor het avondeten.
Na de afwas even skypen met het thuisfront. Wat ben ik blij dat het internet terug werkt. Gisteren was er immers een panne in Kinshasa waardoor we geen internet meer hadden. Maar vandaag lukt het skypen weer goed, toch met Bertem. De verbinding met Hasselt valt een paar keer uit. Volgens Dag moet ik het doen via Google+, maar daar is geen beginnen aan. Het aanmelden in Google op zich duurt al 5 minuten, ook e-mail gaat vrij traag. Neenee, we blijven bij Skype, dat werkt meestal perfect.
Nog even wat muggen vangen op de kamer, zodat ik goed slaap want morgen is er opnieuw een dag vol opleidingen en dan zondag eindelijk een dagje weekend J
Geen opmerkingen:
Een reactie posten